Początki kultu przebitego Serca Jezusa sięgają pobożności średniowiecza, w którym pojawiło się nabożeństwo do ran Ukrzyżowanego Pana. W XVI wieku kult Serca Jezusa propagowali Jezuici. św. Jan Eudes. Do powstania święta przyczyniła się najbardziej para francuskich świętych: oratorianin, Jan Eudes (zm. 1680) oraz Małgorzata Marii Alacoque (zm. 1960), wizytka, uczennica św. Franciszka Salezego. W swoich mistycznych wizjach otrzymała ona polecenie od Jezusa, aby Kościół ustanowił specjalne święto ku czci Jego Serca. W 1856 roku papież Pius IX wprowadził to święto dla całego Kościoła.

Czym jest serce? Jest symbolem centrum człowieka, czyli tego, co w nas najważniejsze, co decyduje o naszej tożsamości. A jednocześnie serce jest znakiem miłości, symbolizuje najgłębsze uczucia, bliskość, więź z innymi. Ludzkie serce Jezusa jest zarazem sercem Boga. W tym sercu mieszka nieskończona Miłość, która objawiła się światu. Bóg wyznał swoją Miłość człowiekowi przez ludzkie życie, ludzkie słowa, czyny i ludzką śmierć Chrystusa. W Jego Najświętszym Sercu wypisane są nasze imiona, czyli nasza tożsamość, prawda o nas samych. Tutaj jest centrum świata i centrum życia każdego człowieka.

Bo z tej miłości, z tego Serca jesteśmy i ku Niemu zmierzamy. Dlatego odnaleźć siebie można tylko w tej przestrzeni, w tym Sercu. Bóg chce stać się sercem mojego serca. Jego Miłość pociąga nas nieustannie ku sobie, leczy nasze serca z egoistycznej zadyszki, rozszerza, otwiera. Jezus żalił się św. Marii Małgorzacie, że Jego Serce „doznaje od większości ludzi gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości”. W istotę nabożeństwa do Serca Pana Jezusa wpisane jest to, by usłyszeć tę skargę niekochanej Bożej miłości i okazać serce Bogu. Za siebie i za innych.