Mogę cię zatrzymać w pół drogi, mogę pchnąć na głębokie morze, uratować twe zdrowie i życie, gdy lekarz-człowiek rozłoży ręce. Jestem obok, gdy robisz coś niebezpiecznego i gdy śpisz spokojnie. Czułem to wszystko w moim życiu za każdym razem, ilekroć schodziłem w głębię jako płetwonurek, wspinałem się na szczyty wzdłuż krawędzi przepaści, leciałem jak ptak przez kilka kilometrów, by szczęśliwie potem otworzyć spadochron. Czułem to w czasie, gdy przewijałem mego małego synka, bawiłem się z nim, a potem cierpiałem, gdy nas rozłączono.

Czułem obecność Boga tak wyraźnie, że czasem dech zapierało. Był obok, gdy kula świsnęła opodal twarzy i czułem podmuch powietrza, kiedy zasypała mnie lawina i porwała pół kilometra w dół, gniotąc niemiłosiernie, gdy widziałem na własne oczy, jak kolega, skacząc z 1600 m, uderzył w ziemię bez otwartego spadochronu i… przeżył. Widziałem cuda. One czasem dzieją się w naszym życiu.

Dlaczego? Bo On nad nami czuwał, czuwa i będzie czuwać. Dlaczego więc i my nie mielibyśmy czuwać i czekać na Niego?