Talenty są zobowiązujące, jak fundusz powierniczy, ogród czy dzieci do wychowania. Wyobraźmy sobie, że oddajemy dziecko do szkoły na pół roku, pieniądze na lokatę i słyszymy, odbierając nasz skarb: oddaję, nic się nie zmieniło!

Intencje Jezusa są jasne: nie chodzi tylko o przechowywanie wiary, zachowanie siebie w dobrym stanie. Dostaliśmy prezent: skarb do pomnożenia, ku Jego i swojej radości, tymczasem niekiedy pojawia się reakcja – nic nie zgubiłem, nic nie straciłem... Jezus uczy, że w życiu duchowym, jak w prowadzeniu ogrodu czy firmy, nie chodzi o „brak straty”, ale o zyski.

Ogród ma być coraz bujniejszy: drzewa mają rosnąć, róże kwitnąć, a nie zachowywać stan z chwili zakładania. Firma, która nie przynosi strat, nie jest dobra; chodzi o rozwój. Spokój, że mało grzeszymy, nie wprowadzi nas do radości Pana. Zapyta nas o nasze talenty rozwinięte, ludzi, którym towarzyszyliśmy, czy dzięki nam rozkwitli i urośli...