Wiele w tym zawołaniu spokoju i ufności. Chrystus, który jest święty i wszechmocny, rozumie zagubione ludzkie istoty i zawsze wiernie wysłuchuje naszych skarg w najtrudniejszych chwilach życia. Ma zdolność współodczuwania, bo przecież jest człowiekiem i zna ludzkie słabości. Sam doznawał cierpienia, zatem doskonale wie, co znaczy gorycz i strach.

Możemy mieć pewność, że w chwilach słabości wspomoże nas. Doświadczenie obcowania z Chrystusem to doświadczenie transcendentne, dlatego tak trudno nam zrozumieć, że istnieje naprawdę. To przyjaciel i brat, który nie odtrąca nas, gdy wyciągamy ręce w geście wołania o pomoc. Jednocześnie jest Bogiem, przed którym korzą się wszystkie stworzenia...

Mamy pewność, że choć popełniamy grzechy, Jezus je odpuszcza. Czyż istnieje coś wspanialszego od pewności, że nasze winy zostaną odkupione? Że nie odtrąci nas ten, kogo kochamy bezgranicznie? Syn Boga żywego tak nam bliski, bo podobny do nas we wszystkim, prócz grzechu...