Ten psalm to wołanie o pomoc w trudnej sytuacji. Historycznie chodzi o ziemię Izraela zdewastowaną kolejnym, nieprzyjacielskim najazdem. Duchowo – o moją sytuację przed Bogiem, zdewastowane grzechem życie, które odzyskać może swój blask jedynie wówczas, gdy wkroczy w nie Bóg.

Ten psalm to także wyznanie wiary. Śpiew bólu wzniesiony do Pasterza, który jest zainteresowany losami swych owiec. Pochwała Ogrodnika, który przeszczepił winorośl, lud Izraela, z Egiptu do Ziemi Obietnic. Wołanie za Umiłowanym, który, jak się wydaje, zniknął z pola widzenia.

Razem z psalmistą powtarzam refren:

„Boże Zastępów, odnów nas i okaż Twe pogodne oblicze…”

Śpiewam, bo wciąż wierzę, że tylko Bóg może mnie ocalić. Wyrwać z mojego Egiptu; sprawić, bym nie szukał szczęścia poza Jego drogami; nauczyć spoglądania o wiele dalej niż czubek własnego nosa.

Śpiewam, bo wierzę, że Bóg chce mnie codziennie wprowadzać przed swoje oblicze, bym żył w Jego obecności. Wierzę, że On pragnie dodawać mi sił pośród zmagania; udzielać pocieszenia, bym nie ustał w walce; napełniać moje życie swoim światłem, by nie zadomowiła się we mnie jakakolwiek ciemność.

„Boże Zastępów, odnów nas i okaż Twe pogodne oblicze,
abyśmy doznali zbawienia.”

Czytaj: PSALM 80

Adwent jest czasem oczekiwania na dni, w których wspominamy Narodzenie Chrystusa, ale przede wszystkim oczekiwania na Jego powtórne przyjście. W tym roku do adwentowej refleksji włączamy psalmy. W cyklu „PS Oczekuj” dziennikarze „Gościa” rozważają słowa kolejnych psalmów z liturgii.

Zobacz poprzednie rozważania: PS Oczekuj