26 marca
Poniedziałek – uroczystość Zwiastowania Pańskiego
Pan sam da wam znak…
Chętnie dalibyśmy więcej, żyli hojniej, obficiej rozdawali chleb, łatwiej rozstawali się z czasem tak cennym. A skarby swoje gromadzili po innej stronie życia. Ale serce? Co z sercem? Co znajdzie, gdy podąży za skarbem? Kto je tam znajdzie? Przetrzyj nasze oczy; daj nam ujrzeć ten znak, Boże…
Iz 7,10–14; Ps 40; Hbr 10,4–10; Łk 1,26–38, I tydzień psałterza

27 marca
Wtorek – dzień powszedni
Podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość.
Najpierw niedowierzanie, że im się to właśnie przytrafiło, że Bóg aż tak łaskawie wejrzał na ich los; potem lęk, że się nie uda; w końcu entuzjazm, decyzja. Wyruszyli. Ale droga zaczęła się dłużyć i – choć byli wolni – to los zdawał się być równie marny (może marniejszy…?), a codzienność dotkliwie trudna (może trudniejsza…?). Zrobiło im się żal siebie, swoich pokaleczonych stóp; i szemrali przeciw Bogu, niepomni, że idą do nieba.
Lb 21,4–9; Ps 102; J 8,21–30

28 marca
Środa – dzień powszedni
Jeżeli zaś nie oddacie pokłonu, zostaniecie natychmiast wrzuceni do rozpalonego pieca.
Logika tu się nie sprawdza. Bo dobrym nie jest ani lepiej, ani łatwiej, ani nie widać, by ich los szczególnie nagradzał. Wyrok Nabuchodonozora na trzech młodzieńców specjalnie nie odbiega od natury rzeczy: co czeka wiernych i nieustępliwych? Spacerują w płomieniach tego świata. Logika się nie sprawdza; nasza logika. Pieśnią bowiem chwalą Boga – ocaleni.
Dn 3,14–20.91–92.95; Ps. Dn 3,52–56; J 8,31–42

29 marca
Czwartek – dzień powszedni
Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną.
Co to jest przykazanie? Rozkaz, rada, prośba? Początek obietnicy? Prawda po prostu? Prawda o nas, o Bogu, o świecie, o szczęściu, o niebie? O tym, że tylko tak da się żyć? Że bez tego to, co nam się wydaje życiem, jest tylko jego widmem bez treści? Jest jak plewa, jak uschłe drzewo, jak kości bez ciała… Żyj, proszę – mówi Bóg – zachowaj przymierze ze Mną.
Rdz 17,3–9; Ps 105; J 8,51–59

30 marca
Piątek – dzień powszedni
Patrzysz na sumienie i serce…
Co widzisz? Widzisz mój poranek – jak się boję najbliższych godzin, tygodnia, życia, wieczności? Mój dzień – jak błąkam się między dobrem swoich i Twoich spraw? Widzisz mój wieczór, kiedy nie umiem rozróżnić dobra od zła; noc, kiedy zasypiam, bezwiednie zostawiając Tobie cały bałagan dnia? Czy widzisz więcej? Opowiedz mi o mnie, uwolnij, przytul.
Jr 20,10–13; Ps 18; J 10,31–42

31 marca
Sobota – dzień powszedni
Uwolnię ich od wszystkich ich wiarołomstw, którymi zgrzeszyli, oczyszczę ich i będą moim ludem, Ja zaś będę ich Bogiem.
Żadnego warunku. Tylko zapał: miłość może wszystko. Pewność, że będzie dobrze. Że już będą wierni, czyści; że nigdy nie odejdą. Jakby nie było przeszłości. Jakby nie szukali innych bogów, jakby nie tańczyli przed cielcem, jakby nie pytali podstępnie, jakby nie chcieli zrzucić ze skały, jakby nie krzyczeli: „Ukrzyżuj!”. Tylko zapał: „będę ich Bogiem”.
Ez 37,21–28; Ps.: Jr 31,10–13; J 11,45–57