Wprowadzenie zakazu spowiadania dzieci do 16. roku życia jest oczywiście kuriozalne, jednak sama debata nad ich spowiedzią wydaje się jak najbardziej potrzebna. Nie chodzi o to, czy spowiadać dzieci, ale jak to robić. Bo przecież byłoby absurdem stwierdzenie, że dzieci do 16. roku życia grzechów nie popełniają. Oczywiście temat ten został wywołany w związku z nadużyciami wobec nieletnich, ale nie wydaje mi się, by krytykom chodziło jedynie o dobro dzieci. Sądzę, że również o walkę z Kościołem. Jestem przekonany, że wychodzenie od ich argumentów całą debatę może sprowadzić na manowce. Pytanie o spowiedź dzieci powinno być postawione przede wszystkim na gruncie chrześcijańskiej antropologii i katolickiej nauki o sakramentach.

Myślę, że możemy odwołać się do analogii z Wczesną Komunią Świętą. Również ta praktyka początkowo budziła wiele kontrowersji. Dopiero papież Pius X w dokumencie Quam singulari, na początku XX wieku, napisał, że wiekiem rozeznania potrzebnym zarówno do spowiedzi, jak i do Komunii Świętej jest ten, w którym dziecko zaczyna rozumować, tj. około siódmego roku życia, czasem nieco później lub wcześniej. Określenie wieku, w którym dziecko ma przyjąć Komunię Świętą, musi być wspólną decyzją rodziców i duszpasterza, ponieważ to właśnie rodzice są przede wszystkim odpowiedzialni za religijne wychowanie dzieci. Ścisła współpraca między rodzicami i duszpasterzem jest gwarancją dobrego przygotowania dziecka do przyjęcia sakramentów. Jestem głęboko przekonany, że pierwszymi katechetami, i to przez długie lata, powinni być rodzice. Żaden ksiądz ani katechetka nie zastąpi ich w tej misji. Dlatego kiedy myślę o spowiedzi dzieci, od razu zadaję sobie pytanie, czy ich rodzice są gotowi do tego, by je do spowiedzi przygotować. Czy my, księża, zadbaliśmy o to? Czy oni o to zadbali? Nie możemy sprowadzić dyskusji jedynie do utyskiwania na kapłanów, bo doprowadzenie dzieci do Chrystusa jest powołaniem rodziców. •