10 kwietnia
Wielki Poniedziałek
Oto mój sługa, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął. Był czas, kiedy spośród wielu narodów Bóg wybrał sobie jeden – naród Izraela. Potem pośród tego narodu wybierał On swoich proroków. Aż nastał czas zbawienia. Przybliżył się poprzez osobę Jezusa, w tajemnicy Jego misji. Bóg swoim Słowem wpisał się w historię ludzką. Dziś, wobec wszechobecnego relatywizmu, Izajaszowe proroctwo jest więc szczególnie ważne. Jezus Chrystus. Oto sługa. Duch na NIM spoczął.
Iz 42, 1–7; Ps 27; J 12,1–12 (II tydzień psałterza)

11 kwietnia
Wielki Wtorek
Moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mojego. Arcybiskup Oskar Romero, w gorącym dla jego ojczyzny czasie, nawoływał: jeżeli prawo ludzkie domaga się łamania prawa Bożego, to człowiek jest wolny od takiego prawa. Nikt nie może stawiać siebie ponad Boga. Wkrótce potem arcybiskupa zastrzelono. To poprzez moralne wybory moje człowieczeństwo wzrasta albo maleje. A nagroda? U Boga mojego i w pamięci potomnych.
Iz 49, 1–6; Ps 71; J 13,21–33.36–38

12 kwietnia
Wielka Środa
Pan Bóg każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Co słyszę o poranku? Na wsi pianie koguta, w mieście samochody wiozące ludzi do pracy. Nad morzem fale, w lesie śpiew ptaków, na otwartej przestrzeni wiatr. Słyszę więc życie, różne jego słowa. Czasem nawet nie myślę o tym w ten sposób. Ale gdy się zatrzymam w porannym biegu, zasłucham przez chwilę... To słyszę ŻYCIE. Bóg pobudza me ucho. Bym usłyszał ŻYCIE. Bym go nie przebiegł, nie przejadł tylko i nie przepracował.
Iz 50, 4–9; Ps 69; Mt 26,14–25

13 kwietnia
Wielki Czwartek
Tej nocy przejdę przez Egipt i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu. Tej nocy w każdym domu złożono baranka w ofierze. Setki lat później na Golgocie został ofiarowany Baranek bez skazy. I jak wtedy w Egipcie domy Izraelitów, tak tego dnia krwią Jezusa – Baranka my zostaliśmy naznaczeni. I odbył się sąd nad wszystkimi bogami. Bo żaden z nich nie był w stanie dać życia wiecznego. Tylko Bóg, który wskrzesił Baranka swojego – naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
Msza Wieczerzy Pańskiej:
Wj 12,1–8.11–14; Ps 116B; 1 Kor 11,23–26; J 13,34; J 13,1–15

14 kwietnia
Wielki Piątek Męki Pańskiej
Oto się powiedzie mojemu słudze. Królowie zamkną przed Nim usta i pojmą coś niesłychanego. Sceptyk by rzekł: no, rzeczywiście, powiodło Mu się. Człowiek wiary powie: stało się wedle słowa Pana. Minęło dwadzieścia wieków od wydarzeń na Golgocie. Upadały cesarstwa, odchodzili kolejni królowie. A krzyż Chrystusa niezmiennie jest znakiem ludzkiej nadziei i Bożej miłości. A Jezus? Nauczał w konkretnym historycznym czasie. Ale nawet jeśli świat przeminie, to Jego słowa nie przeminą. Czy to nie jest coś niesłychanego?
Liturgia Męki Pańskiej:
Iz 52,13–53,12; Ps 31; Hbr 4,14–16; 5,7–9; Flp 2,8–9; J 18,1–19,42

15 kwietnia
Wielka Sobota
Milczenie grobu Jezusa – jak cisza po przejściu nawałnicy, jak cisza po bitwie, jak cisza, która zalega w domu po pogrzebie kogoś bliskiego. Ten grób kryje tajemnicę nie tylko śmierci, ale i życia. Ciało Ukrzyżowanego jest jak ziarno wrzucone w ziemię. Musiało obumrzeć, by wydać plon. Na grobach bliskich sadzimy kwiaty, kładziemy je też przy Bożym grobie. Są znakiem życia. Wielka Sobota –Wielka Nadzieja. Dojrzewa w ciszy.