Kalendarz Liturgiczny

23 stycznia
Poniedziałek – dzień powszedni Tydzień modlitw o jedność chrześcijan
Wchwili objęcia rządów Dawid miał lat trzydzieści, a rządził lat czterdzieści. Przerzucam kartki kalendarza. Łapczywie wyciągam rękę po dni, których jeszcze nie było. Tu odpiszę na list – myślę, wodząc ołówkiem po jakby pewnych datach, a tu – zaproszę przyjaciół na kolację. Zagarniam i rozdaję. Gospodaruję rozrzutnie – jak przystało tym, którzy mają nadzieję. Ale nie wiem, czy czeka mnie lat czterdzieści. Ani tego, ile mam lat naprawdę: licząc od końca…?
2 Sm 5,1–7.10; Ps 89; Mk 3,22–30, III tydzień psałterza

24 stycznia
Wtorek – wspomnienie św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła Tydzień modlitw o jedność chrześcijan
Poszedł więc Dawid i sprowadził z wielką radością Arkę Bożą z domu Obed-Edoma do Miasta Dawidowego. Zaryzykować radość. Rzucić wszystko na jej szalę. Nie takie proste. Bo przecież mówią, że jest jak dziecko…, że z czego się tak cieszy…, a przecież nie wiadomo jeszcze, jak to będzie…, że pożyje, to dopiero zobaczy…, że naiwny. Jak oddać sprawiedliwość chwili wolnej od rozpaczy? Jak wytrząsnąć ziarenko goryczy zaszyte w wewnętrznej kieszeni płaszcza?
2 Sm 6,12b–15.17–19: Ps 24; Mk 3,31–35

25 stycznia
Środa – święto Nawrócenia św. Pawła, Apostoła; Tydzień modlitw o jedność chrześcijan
Ponieważ zaniewidziałem od blasku owego światła, przyszedłem do Damaszku prowadzony za rękę przez moich towarzyszy. Podobno to ciemność odbiera rzeczom barwy i kontury. Napisano jednak, że można zaniewidzieć też od jasności. Może winowajcą jest nienawykłe jeszcze do patrzenia serce. A jeśli i ja zabłąkam się w strumieniach światła? Jeśli szukać zacznę drogi w blasku dnia? Czy będzie to pora, kiedy nie moje oczy będą mnie wiodły? Pora, w której ktoś poprowadzi mnie za rękę.
Dz 22,3–16 lub Dz 9,1–22; Ps 117; Mk 16,15–18

26 stycznia
Czwartek – świętych biskupów Tymoteusza i Tytusa; Dzień Islamu w Kościele katolickim w Polsce
Poszedł więc król Dawid i usiadłszy przed Panem, mówił: Kimże ja jestem, Panie mój, Boże, i czym jest mój ród, że doprowadziłeś mię aż dotąd? Spogląda za siebie, niedowierza. Kiedy przebył tę drogę? Kto go tu doprowadził? Skąd synowie i córki; skąd królestwo, skąd obietnica jak światło? I czemu właściwie jest szczęśliwy? Nic z przeszłości na to nie wskazuje. Chciałby zapytać, ale ilekroć zaczyna tłumaczyć, historia się rwie i brzmi jak opowieść człowieka szalonego.
2 Sm 7,18–19.24–29; Ps 132; Mk 4,21–25

27 stycznia
Piątek – wspomnienie bł. Jerzego Matulewicza, biskupa
Wliście napisał: Postawcie Uriasza w miejscu, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpcie go, aby został ugodzony i zginął. Morderstwo? Nie, na wojnie się walczy, ginie. Podstęp? Ależ cóż on by teraz miał za radość z życia, a tak poległ w chwale… Tak zresztą wyszło, myślałem, że i tak do tego nie dojdzie… Zło, jego porażająca strategia, chorągiew strachu, zamaskowana twarz; jego siła uwodzenia, przebiegłość. To był list, to był tylko list…
2 Sm 11,1–4a.5-10a.13–17.27c; Ps 51; Mk 4,26–34

28 stycznia
Sobota – wspomnienie św. Tomasza z Akwinu, prezbitera i doktora Kościoła
Ten przybył do niego i powiedział: w pewnym mieście było dwóch ludzi, jeden był bogaczem, a drugi biedakiem. Tak zaczynają się baśnie i rewolucje. A z każdą linijką ich historii dobrzy stają się jeszcze bardziej dobrzy, nawet jeśli się bogacą, a źli jeszcze bardziej źli, choćby w końcu mieli popaść w nędzę. Ale nie tym razem: bo oto źli mieli stać się dobrzy. Ten, który opowiadał, był na pewno prorokiem. Kto był biedakiem – nie wiem. Bogaczem jestem ja.
2 Sm 12,1–7a.10–17; Ps 51; Mk 4,35–41