Nie wiemy, czy ślepiec prosił o przywrócenie wzroku. Uzdrowienie dokonuje się, bo taka jest wola Boga. Jezus, jak Bóg Stworzyciel, który uczynił z mułu ziemi pierwszego człowieka, teraz błotem z własnej śliny i ziemi czyni ze ślepca nowego człowieka. Nie odbywa się to bez udziału samego zainteresowanego. On najpierw nie tylko musi zaufać i pójść do sadzawki, ale zaraz, gdy odzyska wzrok, jest wystawiony na próbę.

„Czyż to nie jest ten, co siedzi i żebrze” – pytają – a może tylko podobny? Ciągną go przed kapłanów, grożą, wzywają świadków, wypytują rodziców, sytuacja staje się niepewna. Jak byśmy się zachowali na jego miejscu? Odzyskał wzrok, może rozpocząć samodzielne życie, usunąć się w cień, w końcu nie wie, kim jest ten prorok? Jednak ślepiec wybiera prawdę. Zanim wybierze Jezusa za swego Pana, upór przy świadczeniu niewygodnej prawdy otwiera mu drogę do przyjęcia tej najważniejszej – zawartej w odpowiedzi: Wierzę, Panie.

* muzyk, aranżer i kompozytor, publicysta, autor programów radiowych i telewizyjnych.