Gazeta Wyborcza doniosła (niezgodnie z prawdą, jak się potem okazało), że księża z Brazylii domagają się od Watykanu zniesienia celibatu.

„Natura ludzka bohaterska nie jest i celibat grozi konkubinatem” – napisał w komentarzu Jan Turnau. Publicysta „Wyborczej” przyznał co prawda, że zniesienie obowiązkowego celibatu nie zaradzi deficytowi księży, ale „nie będzie celibatu w dużym cudzysłowie”.

Jakie piękne mniemanie o moralności duchowieństwa! Skądinąd to żadna nowość. Sam niedawno słyszałem, że przed jakąś tam plebanią suszyły się pieluszki i to „coś znaczy”. – Kto dzisiaj używa pieluszek? A może to suszyły się korporały z ołtarza? – mówię. I słyszę: – A wie pan, że to możliwe?

Że podpici menele rechoczą z kawałów o tym, jak to księża powszechnie się łajdaczą, to się nie dziwię. Ale że podobne opinie wygłaszają wierzący i poważni ludzie, to już irytujące. Bo co to znaczy, że celibat jest w dużym cudzysłowie? To, że nasi przewodnicy na drodze do nieba to z zasady półprzewodniki, które same leżą zupełnie gdzie indziej.

Oczywiście trafiają się księża, którzy ulegli pokusie i zgrzeszyli. Są i tacy, którzy w grzechu trwają. Ale to wyjątki. Spektakularne, owszem, ale wyjątki. Zniesienie celibatu ze względu na nich byłoby jak spalenie kościoła po to, żeby go nikt nie okradł.

Sposobem na grzech jest nawrócenie, a nie usuwanie kolejnych możliwości zgrzeszenia. Celibat „grozi konkubinatem”? Dobre sobie. Każde zobowiązanie czymś „grozi”. Małżeństwo cudzołóstwem, śluby zakonne złamaniem. No to znieśmy małżeństwo, skasujmy zakony, odrzućmy przyrzeczenia i deklaracje – aż w cudzysłowie pozostanie nam tylko moralność.

Czy ktoś naprawdę wyobraża sobie, że diabeł nam odpuści, gdy skasujemy to, co wymagające? Że załamie kopyta i rwąc rogi z głowy zaryczy: „Łeee, teraz już was nie mam czym kusić”? Przeciwnie – on wyje z zachwytu, gdy mówimy „natura ludzka bohaterska nie jest”. I zaraz podpowiada, że z ludzką naturą sprzeczne są jakiekolwiek trwałe zobowiązania. Gdy to przyjmiemy, stopniowo pozbawimy się wszystkiego, co utrzymuje nas w kondycji duchowej i daje nam ochronę. Odrzucimy celibat, potem nierozerwalność małżeńską, potem spowiedź, wreszcie posty i modlitwę. To pokusa z dna otchłani, a słyszy ją każdy, kto sprzeciwia się jakiemukolwiek grzechowi: „Co się będziesz wysilał, przecież masz prawo do swojej słabości. A jaka ta słabość fajna!”.

Celibat księży, trwający w Kościele łacińskim od z górą tysiąca lat, jest wielką łaską. Upodabnia naszych kapłanów jeszcze bardziej do Chrystusa, który sam żonaty nie był. Nie pojmą tego ci, którzy przywykli ulegać prądowi natury. Bo natura faktycznie bohaterska nie jest, ale właśnie dlatego wszyscy musimy – każdy według swojego powołania – jej się sprzeciwiać. Skoro wszyscy jesteśmy powołani do świętości, to nie mamy wyjścia – musimy być bohaterami.