Fanatyzm bezstronności

Myśl wyrachowana: Wolność przekonań bez drogowskazu zmienia się w wolność od przekonań

W dniu Wigilii na jednym z licznych rond mojego miasta (za zgodą władz) postawiliśmy z przyjaciółmi stajenkę. Taką jak należy – z Maryją i Dzieciątkiem, i z Józefem. Zdjęcie stajenki posłałem w charakterze e-kartki świątecznej znajomemu w USA. On odpisał: „Superpomysł, gratuluję. Trzeba korzystać, póki można. U nas w publicznych miejscach, na państwowym terenie, zawsze są jakieś problemy z symbolami chrześcijańskimi. Wielbłądy albo jeszcze lepiej renifery? – jak najbardziej. Menora? – dlaczego nie. Symbole związane z »Kwanzaa«? – mile widziane. Ale Jezus? Absolutnie nie!”.

Najbardziej uderzyły mnie słowa: „Trzeba korzystać, póki można”. Faktycznie, tak to wygląda, że teraz jeszcze można, a potem już nie będzie można. Takie są ogólnoświatowe tendencje. U nas ten proces przebiega z opóźnieniem. Może dlatego że myśmy przez pół wieku komunizmu już to przerabiali. Posmakowaliśmy, co znaczą wszystkie te laickie „wartości”, którymi faszerowali nas jedynie słuszni bolszewicy. Myśmy już miewali takie święta, podczas których prezenterzy telewizyjni nawet się nie zająknęli o przyczynie, dla której studio wystroili bombkami. My już widzieliśmy, jak to wygląda, gdy sferą publiczną zarządza ideologia. Mieliśmy już puste ściany szkół i szpitali, z których zdjęto krzyże. Ale jakoś obiecany raj nie powstał.

Dzisiejsi bojownicy „postępu” mają inną strategię. Posługują się demokracją, którą – jak się okazuje – można łatwo sterować. Trzeba tylko urobić społeczeństwo uporczywym wmawianiem, że obecność religii w sferze publicznej jest naruszeniem czyichś dóbr. Że symbole wiary w miejscu publicznym, choćby tak osadzone w tradycji jak stajenka, kogoś krzywdzą. I że gwałcą jakąś mityczną „neutralność światopoglądową”. Mityczną, bo prawdziwa neutralność nie jest możliwa. Każdy jest po jakiejś stronie, również taki, który mówi, że nie jest po żadnej stronie. Człowiek doskonale bezstronny byłby doskonale obojętny. A jakoś nie widać obojętności u tych, którzy dowody wiary większości społeczeństwa chcą zepchnąć (na razie) za kościelne ogrodzenia. To są talibowie opętani ideą niszczenia śladów Boga.

Nie ma się co łudzić, że w miejscach, z których usunie się Boga, powstanie przestrzeń do dialogu. Gdzie z przestrzeni publicznej znikną procesje, tam ruszą korowody gołych pajaców przystrojonych w ornaty. Gdzie zamilkną dzwony, tam zadudni bluźniercza muzyka. Gdzie chrześcijanie będą siedzieć z założonymi rękami, doczekają się zakazu klęczenia ze złożonymi rękami.

To kłamstwo, że symbole religijności komuś szkodzą. One są jak drogowskazy. Czy stawianie drogowskazów jest zmuszaniem do skorzystania z nich? Nikt nie musi za nimi iść, ale gdy poczuje tęsknotę za Prawdą, będzie wiedział, którędy droga. To tak jak z Gwiazdą Betlejemską. Trzej Królowie za nią poszli, ale mogli zostać w domu. Wszyscy ją widzieli, ale ona nie naruszała niczyich interesów. Nawet Heroda – tylko że on o tym nie wiedział. I ciągle tego nie wie.