Sonda uliczna. Do kamery mizdrzy się dziewczyna w wysokiej ciąży. „Mój narzeczony to, mój narzeczony tamto” – szczebioce. Tacy wieczni, pełniący obowiązki małżonków narzeczeni to norma. Świadczą o tym choćby zmiany w słownictwie. Rzadziej się dziś słyszy „mąż” albo „żona”. Porodówki pełne są za to kobiet odwiedzanych przez ich „mężczyzn” albo „facetów”. Niezaślubione pary mówią: „Jesteśmy razem”. „To mój przyjaciel”, „moja przyjaciółka” – przedstawiają siebie nawzajem. Nie za bardzo przyjął się „konkubinat”. Pewnie dlatego, że w telewizji konkubina zazwyczaj zabija konkubenta albo na odwrót. Lepiej brzmi „partner”.

„Młodzi boją się zawierać małżeństwa” – tłumaczą socjologowie. Strachliwe się nam zrobiło społeczeństwo, że hej. No pewnie – czasy trudne. Nie to co kiedyś, gdy ludzie opływali we wszystko, a przynajmniej, jak za Jaruzelskiego, w ocet.

To ciekawe, że absolwenci rozmaitych szkół przetrwania tak boją się trwać w małżeństwie. Prawdziwa przyczyna leży pewnie nie tyle w strachu, ile w coraz powszechniej akceptowanym – i polecanym – modelu życia. Ludzie widzą, że można tworzyć „wolne związki” i że to jest nawet „trendy”. Wydaje się, że tacy wolni ludzie nawet bardziej się kochają. Jakoś tak ładniej, jak w filmie pokazywali. I nic złego się nie dzieje.

Ano właśnie – czy nic? To zależy od definicji „nica”. Jeśli katolik ma za nic sakrament małżeństwa, to powinien odpowiedzieć na pytanie, czy poszedłby na Mszę odprawianą przez przebierańca.
Nie? A dlaczego? Może on by nawet ładniej odprawiał, może kazanie by lepsze powiedział niż twój proboszcz, a i kolekty nie zebrał. Co, w dalszym ciągu nie?

To normalne, że człowiek wierzący nie weźmie udziału w świętokradzkiej mszalnej maskaradzie, bo wie, że sam ornat kapłana nie czyni. Potrzebny jest sakrament, żeby słowa konsekracji sprowadziły na ołtarz Boga. Wtedy taka Msza zaowocuje błogosławieństwem, choć od razu tego nie będzie widać. Ale skutków świętokradztwa też od razu nie widać. Zatrute owoce potrzebują czasu, żeby dojrzeć.
Tak samo jest z małżeństwem. Chrześcijanie, którym nie sprawia problemu życie w niesakramentalnym związku, odprawiają świętokradzką Mszę. Może nawet ładnie to robią, może i z fasonem, ale choć o ciele wciąż tam mowa, nigdy nie jest to Ciało Chrystusa. Choć miłość nie schodzi im z ust, nie jest to miłość chrześcijańska.

W sosie medialnym, w którym tonie poczucie grzechu, uczciwe małżeństwa nabierają wrażenia, że czuć od nich naftaliną. Niesłusznie. To nie od was tak czuć, tylko od tych „nowoczesnych” i nie naftaliną, tylko siarką.

Komando z różańcami

Niedawno w radiowej Jedynce rozmawiano o zagrożeniu terroryzmem. Gościem był pan z Międzynarodowego Centrum ds. Zwalczania Terroryzmu. Poinformował słuchaczy o zjawisku tzw. terroryzmu jednej sprawy. Wśród kilku bandyckich grup wymienił… ruchy antyaborcyjne. Tylko czekać, aż do terrorystów zaliczy się wolontariuszy z hospicjów. Przecież, dranie, przeszkadzają ludziom się eutanazować.

Napisz, że mamy rację
Część tegorocznych francuskich maturzystów protestuje. Poszło o jeden z tematów, którego treść zmuszała ich do wypowiedzi niezgodnych z sumieniem. Egzaminowani musieli na podstawie artykułu z „Le Monde” uzasadnić, że wprowadzenie przed laty we Francji legalizacji aborcji było słuszne. Wypowiedź sprzeciwiająca się tej tezie była nieprawidłowa, a tym samym mogła przyczynić się do oblania matury. Najwyraźniej edukacja we Francji zbliża się do komunistycznego ideału jedynie słusznych poglądów. Całkiem jak u nas za PRL: „Napisz, kto jest największym człowiekiem w dziejach i uzasadnij, dlaczego Lenin”.

Bomba w pieluchach
Wkrótce w Hiszpanii zacznie obowiązywać prawo, w myśl którego mężczyźni będą zobowiązani niańczyć dzieci i sprzątać. Będzie to oparte na nowej formule cywilnej przysięgi małżeńskiej, w której do obietnicy „wspólnego życia, wierności i wspierania się nawzajem” dojdzie „dzielenie się obowiązkami domowymi i związanymi z opieką nad dziećmi i osobami starszymi”. Autorką ustawy jest Margarita Uria, posłanka baskijska. No tak, wszystko jasne. Baskowie to przecież terroryści.