O ofiarowaniu Maryi w świątyni mówią tylko apokryfy (pisma nieuznane przez Kościół za natchnione i nieomylne, niewłączone do Biblii). Według nich rodzice Niepokalanej, św. Anna i św. Joachim, przyprowadzili trzyletnią Maryję do świątyni, aby ofiarować Ją Bogu. „Dziewica Pańska sama bez żadnej pomocy wbiegła po stopniach aż do góry, tak że można było sądzić, iż jest już dorosła. W ten cudowny bowiem sposób Pan ukazał już w dzieciństwie swej dziewicy, jak wielkie rzeczy ona dokona i kim będzie w przyszłości” – czytamy w apokryficznej „Księdze o narodzeniu świętej Maryi”. Na obrazie Maryja jest już starsza i bardziej świadoma decyzji swych rodziców. Poddanie się Bogu staje się w ten sposób również Jej decyzją. Ufnie podaje dłoń kapłanowi, który wyciąga do Niej ręce.

Najbardziej uderzające w kompozycji hiszpańskiego malarza jest umieszczenie głównej sceny w tle, na dalszym planie. Wzrok widzów siłą rzeczy skupia się na tym, co dzieje się z przodu. Z prawej strony widzimy Annę i Joachima, rodziców Maryi. Anna wydaje się zaniepokojona, spogląda na męża z niepewnością. Jednocześnie jednak wysuwa rękę do przodu, powtarzając gest uczyniony przez córkę. Wydaje się, że rodzice chcą utwierdzić się w trafności swojej decyzji, choć nie potrafią uniknąć wątpliwości.

Takie potraktowanie tematu przybliża go do wrażliwości obserwatorów. Juan de Sevilla nie jest tu nowatorski, bo podobny zabieg był dość częsty w malarstwie jego epoki.

Niewiele wiadomo o autorze dzieła. Był Andaluzyjczykiem, urodził się i zmarł w Granadzie. Jego nauczycielem był Alonso Cano.

Leszek Śliwa