Hebrajczycy udali się do Egiptu pod wodzą patriarchy Józefa. Jezus udaje się do Egiptu prowadzony przez swego ojca – opiekuna, również Józefa. Kiedy rozpoczynają się prześladowania Hebrajczyków, Mojżesz unika zagłady z rąk faraona, który nakazał zabijanie niemowląt. Jezus unika śmierci z rąk żołnierzy Heroda, który również zgotował rzeź niemowlętom. Izrael, za pomocą cudownej interwencji Jahwe, uchodzi z niewoli egipskiej, wracając do Kanaanu. Jezus, kiedy minęło niebezpieczeństwo, powraca do domu rodzinnego po śmierci Heroda.

Kolejnych analogii dostarcza bliższy i dalszy kontekst perykopy: Izraelici przechodzą przez Morze Czerwone, Jezus przekracza w chrzcie wody Jordanu; Izraelici doświadczają próby podczas czterdziestoletniej wędrówki przez pustynię, Jezus odpiera pokusy diabelskie podczas czterdziestodniowego pobytu na pustyni.

Wszystkie te kunsztowne zabiegi redakcyjne Mateusza zmierzają do uzasadnienia judeochrześcijańskim adresatom jego dzieła, że cała historia narodu wybranego zmierzała do kulminacyjnego momentu, którym jest życie i dzieło Jezusa z Nazaretu, prawdziwego Syna Bożego. Od Niego rozpoczyna się zupełnie nowy, zmierzający do eschatologicznego wypełnienia, etap zbawczej historii.