To największe na świecie malowidło przedstawiające ustanowienie modlitwy różańcowej. Ma aż 12 metrów długości i 4,5 metra szerokości. Giovanni Battista Tiepolo namalował je na sklepieniu weneckiego kościoła Matki Bożej Różańcowej.

Fresk składa się z dwóch części. Górna pokazuje niebo, a dolna ziemię. W górnej części obserwujemy chwilę, w której Maryja daje całej ludzkości różaniec. Matkę Bożą widzimy na wielkim ciemnoniebieskim obłoku niesionym przez anioły. Jest ubrana w purpurową szatę i błękitny płaszcz. Według tradycji, Najświętsza Maryja Panna objawiła się świętemu Dominikowi, dała mu różaniec i nakazała rozpropagowanie go na całym świecie. Dominika widzimy w dolnej części malowidła, pokazującej zbawcze skutki modlitwy różańcowej.

Dominik wyciąga rękę z różańcem w kierunku czołgających się po schodach ludzi. Ręce ze wszystkich stron sięgają po zbawczą modlitwę. Święty ubrany jest w biały, dominikański habit. Nad głową Dominika krąży przysłany przez Matkę Bożą aniołek, niosący w rękach kolejne różańce. Schody są tutaj symbolem drogi życiowej, którą pokonuje każdy człowiek. Na schodach znajdują się ludzie ubodzy, ale także bogacze. Są żołnierze, duchowni, matki z dziećmi, żebracy. Każdy wierny może tu znaleźć kogoś, z kim mógłby się identyfikować. Każdemu jednakowo potrzebny jest różaniec.

Z lewej strony w dolnej części fresku o jego ramę opiera się biały pies. To symbol zakonu dominikanów, założonego przez św. Dominika. Symbol ten wziął się stąd, że łacińskie słowo dominicanes (dominikanie) pisane osobno: „Domini canes” oznacza „psy Pana”.