Fundusze są prywatnymi firmami, którym trudno funkcjonować w tak szybko zmieniających się warunkach. Jaki to może mieć wpływ na wysokość generowanych przez nie zysków, a więc i nasze emerytury? 

– Obniżka o połowę prowizji od składek otrzymywanych przez OFE i dodatkowo zapowiadane zmniejszenie samej składki trafiającej do OFE spowodują, że przychody funduszy spadną o ponad dwie trzecie. Najmniejsze mogą wówczas całkowicie wycofać się z rynku. Mam nadzieję, że rząd zrezygnuje z tych propozycji, bo to zły pomysł nie tylko dla samych funduszy, ale przede wszystkim dla przyszłych emerytów.

Gdy więcej niż obecnie zobowiązań będzie ewidencjonowanych na indywidualnych kontach emerytalnych w ZUS, będziemy – jako państwo – wolniej ujawniać dług wynikający ze zobowiązań emerytalnych. A ten dług – choć nie zarejestruje go GUS ani Eurostat – będzie się systematycznie powiększał. Rządowa propozycja jest zabiegiem czysto księgowym: łagodzi jedynie chwilowo problem długu, odsuwa go w czasie. Ten dług spłacamy z naszych podatków w formie corocznej dotacji budżetowej do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Warto rozmawiać o wysokości prowizji  pobieranych przez OFE od inwestycji w obligacje skarbowe, a nie burzyć konstrukcję całego systemu emerytalnego.

Co przyszły emeryt ma dzisiaj robić, by jego emerytura była jak najwyższa?

– Obowiązkowe indywidualne konta emerytalne w ZUS i OFE zapewniają jedynie pewne minimum. W przeszłości przyzwyczailiśmy się do tego, że państwo odpowiada za nasze emerytury. Nowy system emerytalny zmusza nas natomiast do większej niż dotychczas odpowiedzialności za nasze dochody w przyszłości. Im dłużej będziemy pracować i więcej zarabiać, tym także wyższa będzie nasza emerytura. Niezależnie jednak powinniśmy dodatkowo oszczędzać. Brakuje nam jednak edukacji w tym zakresie, chociażby wiedzy o tym, że im wcześniej zaczniemy dodatkowo odkładać pieniądze, tym lepiej dla nas. Więcej zbierzemy, odkładając miesięcznie 100 zł przez 30 lat niż 300 zł przez 10 lat.