Taki prezbiter będzie mógł wyzbywać się postawy paternalistycznej wobec świeckich, unikać postaw moralizatorskich, będzie przyciągał szczerością i prostotą.

Te dwie cechy są nieodłączne od właściwie pojmowanej formacji i życia duchowego. Wszystko inne, jak np. wiedza czy nowoczesność albo „nieskalaność” czy „postawy harcerskie”, wskazują raczej na zasługi osoby księdza niż na Boga.

I jeszcze jedno: posłuszeństwo wobec przełożonych, ale nie z lęku, niewolnicze, lecz rodzące się w walce z Bogiem (i ludźmi). Do tego wszystkiego jest potrzebne istnienie jakiejś wspólnoty, w której ksiądz może być sobą.