Kto nie ma odwagi przycinać latorośli, temu krzew winny rodzi tylko liście. (...) Nie jesteś wyspą, która trwa sama w sobie, lecz zostałeś stworzony do miłości, a zatem i do dawania, do wyrzekania się – do „przycinania samego siebie”. Tylko wtedy, gdy dasz siebie, gdy stracisz siebie – jak powiada Chrystus – będziesz mógł żyć. Ta podstawowa decyzja musi się wyraźnie ukazać jako ofiarowana wolności człowieka.

Nie może być wątpliwości, że czysta roszczeniowość jest błędną receptą na życie. (...) Człowiek może dojrzeć i wydawać owoce właśnie dzięki temu, że podporządkowuje się jakimś wymaganiom i pozwala przyciąć swe roszczenia. Młodzi ludzie mają poczucie, że zbyt mało się od nich żąda. (...) Człowiek wie, gdzieś to w nim tkwi: Muszę się zmierzyć z wymaganiami, musze formować swą osobowość wedle jakiejś wyższej miary, muszę się nauczyć dawać i tracić siebie.