Dziś wszyscy są zgodni, że ten kierunek był jedynym możliwym. Przypomnijmy, jak przebiegała nasza inte-gracja z Sojuszem Północnoatlantyckim.

Marzec 1990 – minister spraw zagranicznych Krzysztof Skubiszewski składa wizytę w kwaterze głównej NATO. Nikt na Zachodzie nie mówi oficjalnie, że państwa byłego bloku sowieckiego mogłyby stać się członkami NATO. Obowiązuje hasło „Nie drażnić ZSRR”.

Lipiec 1991 – prezydent Lech Wałęsa w Brukseli: gwarancje naszego bezpieczeństwa są w NATO.

Grudzień 1991 – premier Jan Olszewski w sejmowym exposé: będziemy zacieśniać nasze stosunki z NATO, Sojusz jest filarem naszego bezpieczeństwa.

Marzec 1992 – Wałęsa w Niemczech: stwórzmy „NATO bis” – samodzielną organizację państw środkowo-europejskich. W tym samym miesiącu sekretarz generalny Sojuszu Manfred Wörner deklaruje w Polsce: drzwi do NATO są otwarte.

Czerwiec 1993 – USA nadal ostrożne: rozszerzenie NATO o kraje Europy Centralnej to sprawa dalekiej przyszłości.

Sierpień 1993 – prezydent B. Jelcyn zapewnia w Warszawie: Rosja nie będzie sprzeciwiać się członkostwu Polski w NATO. Kilka dni później zmienia zdanie i wysyła list ostrzegawczy do przywódców Sojuszu. Jednocześnie USA ogłaszają Partnerstwo dla Pokoju – program ścisłej współpracy z krajami postsowieckimi.

Lipiec 1994 – Bill Clinton w Warszawie: rozszerzenie NATO jest już tylko kwestią czasu.

Październik 1996 – Clinton: przyjęcie do NATO powinno nastąpić najpóźniej w 1999 roku, w 50. rocznicę utworzenia Sojuszu.

Luty 1998 – zaczyna się proces ratyfikacji przystąpienia Polski, Czech i Węgier do NATO.

18 lutego 1999 – Sejm przegłosował ustawę ratyfikującą przystąpienie Polski do NATO.

12 marca 1999 – w miejscowości Independence w USA ministrowie spraw zagranicznych Polski, Węgier i Czech przekazują protokoły przyjęcia do NATO amerykańskiej sekretarz stanu Madeleine Albright.