To już druga ekranizacja czterotomowej sagi powieściowej Wilhelma Moberga, klasyka szwedzkiej literatury. Opowiada o losach rodziny, która wraz z falą Skandynawów wyruszyła do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu lepszego życia. Na początku lat 70. ubiegłego wieku zaadaptował ją na dzieło filmowe szwedzki reżyser Jan Troell, tworząc epicką, zrealizowaną z rozmachem opowieść z doskonałymi kreacjami Maxa Von Sydowa i Liv Ullmann. Stanowiła ona w miarę wierną adaptację literackiego pierwowzoru, a mimo wielu wątków narracja była płynna i przejrzysta, czego nie można powiedzieć o najnowszej produkcji, która właśnie wchodzi do kin.

Jej bohaterami są również członkowie rodziny Nilssonów, ale norweski reżyser Erik Poppe powieść potraktował raczej swobodnie. Zrezygnował z wielu wątków, koncentrując się właściwie na jednym, czyli historii Cristiny Nilsson i jej przyjaźni z Ulryką, prostytutką, która zamierza w Ameryce rozpocząć nowe życie, a z czasem staje się nawet życiowym przewodnikiem Cristiny. Wątek ten wybrzmiewa w filmie najbardziej, co stanowi istotne odejście od ducha powieści. Na szczęście reżyser nie uległ do końca modnym obecnie w kinie prądom i nie nadał tej relacji akcentów homoseksualnych. Zastrzeżenia budzi też chaotyczna narracja, co sprawia, że perypetie pierwszoplanowych bohaterów rozgrywają się w przestrzeni mgławicowo zarysowanego kontekstu historycznego, tak ważnego w powieści Moberga i filmie Troella.

Na uwagę zasługuje jednak próba przedstawienia emocjonalnej traumy i psychicznych konsekwencji, z jakimi musi zmierzyć się Cristin Nilsson i właściwie każdy, kto z różnych powodów porzuca swoją ojczyznę, rodzinę i społeczność. Obraz przeznaczony dla dojrzałego widza ze względu na naturalizm niektórych scen.

Edward Kabiesz

Emigranci, reż. Erik Poppe, wyk.: Lisa Carlehed, Gustaf Skarsgård, Tove Lo, Sofia Helin, Dania/Nowa Zelandia/Norwegia 2021