Najmocniej „grzanym” tematem pierwszego tygodnia sierpnia był skecz kabaretu Neo-Nówka z letniego Festiwalu Kabaretu w Koszalinie. W szczytowym momencie na głównej stronie Onetu temu „wydarzeniu” poświęcone były cztery różne informacje. Neo-Nówka królowała także w trendach na Twitterze. Co ciekawe, skecz niewiele różnił się od tego, co się w tym serwisie wypisuje na co dzień. Był to ubrany w scenkę rodzajową manifest niechęci do obecnej władzy i jej elektoratu. Wywołał to, co zawsze: u jednych zachwyt, u innych niesmak. A że akcja powoduje reakcję, przez media przetoczyła się rytualna wymiana ognia między stronami wojny polsko-polskiej.

Tydzień po występie Neo-Nówkę gościła Akademia Sztuk Przepięknych, czyli ideowa część letniego festiwalu WOŚP, tym razem w roli młodzieżowych autorytetów. W Czaplinku było trochę zabawniej niż w Koszalinie, gdy jeden z artystów stwierdził z marsową miną, że „przesłanie naszego skeczu jest proste: nie dajmy się podzielić”. Młoda publiczność niestety nie złapała dowcipu. Nikt się nie śmiał. Podobnie jak przy opowieściach o misji, jaką kabaret ma do spełnienia, o tym, jak to jest być ofiarą hejtu, i zadumie, skąd się biorą takie „imby”. Można oczywiście domniemywać, że śmieszność tego wystąpienia była niezamierzona, ale przecież mamy do czynienia z „kabareciarzami”…

Tak zupełnie serio – w skeczu chodziło właśnie o odgrzanie podziałów oraz wywołanie „imby”. Tym słowem określa się dziś burzę w internecie, która nie trwa długo, obfituje za to w niemądre komentarze i podkręca złe emocje. Każde polityczne wystąpienie artysty scen polskich – obojętnie, lekkiej czy poważnej muzy – kończy się „imbą”, a jej sprawca przez jakiś czas chodzi w glorii bohatera, który naraża się na brutalne represje.

Letnia burza z Neo-Nówką szybko przekształciła się w dyskusję o obecnym stanie polskich kabaretów, które – mówiąc grzecznie – najlepsze czasy mają za sobą. Neo-Nówka nie jest jakimś wyjątkiem, raczej klasycznym przedstawicielem nurtu szyderczego. Jego szczytowym osiągnięciem jest tzw. roast – czyli gatunek „rozrywkowy” polegający na roastowaniu (grillowaniu) jednego lub kilku zaproszonych gości. Program taki składa się z pojedynków na obraźliwe monologi, zazwyczaj wulgarne. Jest więc w pewnym sensie kabaret nadal lustrem czasów, w których powstaje. •