Łk 12, 32-48

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę. Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze.

Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie.

A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie przyjść ma złodziej, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie».

Wtedy Piotr zapytał: «Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?»

Pan odpowiedział: «Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby rozdawał jej żywność we właściwej porze? Szczęśliwy ten sługa, którego pan, powróciwszy, zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli sługa ów powie sobie w sercu: Mój pan się ociąga z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; surowo go ukarze i wyznaczy mu miejsce z niewiernymi.

Ów sługa, który poznał wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie poznał jego woli, a uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele powierzono, tym więcej od niego żądać będą».

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

1. Chcemy mieć wszystko od razu, natychmiast. Pojęcie służby również wyszło z użycia, a nawet nabrało znaczenia negatywnego. Na przykład tradycyjne określenie „służba zdrowia” zastąpione zostało „ochroną zdrowia”. Nie chcemy służyć, a najmniej Panu Bogu. Sami chcemy być panami własnego życia. Oczekujemy, że to raczej świat będzie służył nam, że to inni będą w gotowości, aby zaoferować nam swoje usługi, bo przecież mamy do tego prawo. Jak z takim nastawieniem do życia możemy stać się ludźmi oczekującymi na spotkanie z Bogiem, gotowymi, by służyć?

2. Życie monastyczne, które wydało tak wspaniałe owoce w historii Kościoła i historii cywilizacji, zrodziło się z pragnienia służby Bogu. Z wiary w to, że życie jest wielkim wyjściem na spotkanie z wiecznością w Bogu. Święty Benedykt, ojciec zachodniego życia zakonnego, napisał regułę, której mądrość miała charakter uniwersalny i ponadczasowy. Jej celem było zorganizowanie „szkoły służenia Panu”. Czuwanie i służba Bogu wymagają dyscypliny i konsekwencji. Reguła pomaga człowiekowi nadać życiu określony kształt, chroni przed słabością woli, mobilizuje do dobra, pomaga pokonać lenistwo i zniechęcenie. „Przepasane biodra i zapalone pochodnie” – tę metaforę trzeba przełożyć na codzienny trud życia, na jakiś rodzaj reguły życia. „Módl się i pracuj” – to nie jest tylko wezwanie dla zakonników. Módl się, czyli wciąż przypominaj sobie o Bogu, który jest celem twojego życia. Pracuj, czyli niech twoje życie stanie się służbą na rzecz wspólnoty: rodziny, gminy, szkoły, uczelni, ojczyzny, Kościoła. Kto żyje tylko dla siebie, kto przestaje szukać Bożego oblicza, ten porzuca mądrość, wchodzi na równię pochyłą, idzie w stronę samotności i nudy.

3. Kto wytrwa w postawie oczekiwania i służby, ten będzie szczęśliwy. Na czym będzie polegać to szczęście? Zasiądzie do stołu z Bogiem, który będzie mu usługiwał. Niezwykły to obraz. Czy coś podobnego nie miało miejsca podczas ostatniej wieczerzy, gdy Jezus umywał uczniom nogi? A potem powiedział: „Wy Mnie nazywacie »Nauczycielem« i »Panem« i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem” (J 13,13-15). Nie przypadkiem ten gest i te słowa padają podczas ustanowienia Eucharystii. Chrystus karmi nas przy ołtarzu sobą, swoją miłością. Przychodzi w znaku prostego chleba. Tak nam służy. I zarazem wzywa do tego, byśmy Go naśladowali. Jak mawiał święty Brat Albert, mamy się stać dobrzy jak chleb. Dać się połamać i zjeść innym.