Przez wiele lat kierowała Zakładem Historii Języka Polskiego, tworząc od podstaw śląskie językoznawstwo, a jej badania ceniono w środowiskach naukowych całej Polski.

Urodziła się w 1921 r. Krakowie jako córka Zenona Klemensiewicza, jednak większość życia zawodowego związała z Katowicami. Należała do tego pokolenia, któremu historia nakreśliła biografie dramatyczne: łączniczka i „skrzynka” Inspektoratu Kraków AK, po wojnie inwigilowana przez UB, zawsze odważna, dzielna i wyrazista w wyznawanej hierarchii wartości. Była współzałożycielką „Solidarności” na polonistyce Uniwersytetu Śląskiego oraz prorektorem wybranym demokratycznie w 1981 r. Internowana po ogłoszeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r.

Na każdym, kto z nią się zetknął, wywierała wielkie i nieprzemijające wrażenie. Uczyła głębokiej refleksji nad wszystkim, co niesie życie, krzepiła, czasem strofowała, nigdy drugi człowiek nie był jej obojętny.
W 1994 r. została pierwszą laureatką nagrody „Lux ex Silesia”, ustanowionej przez abp. katowickiego Damiana Zimonia. 4 grudnia 2008 r. otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego. Jej odejście zamyka ważną epokę w dziejach Uniwersytetu Śląskiego.