Narodowy katechumenat

Trzeba w końcu wyjść do świata z misją głoszenia Chrystusa.

Jan Paweł II podczas pielgrzymek do Polski opowiadał o stopniowej chrystianizacji naszej ojczyzny. W Gnieźnie w 1979 roku podkreślał, że chrzest Mieszka I musiał zostać „niejako potwierdzony krwią męczennika”, czyli św. Wojciecha. A zatem wszystko zaczęło się od ofiary, która pokazała, jaką wagę ma wybór Chrystusa. Nie jest to tylko gest – czy to polityczny (jakim mógł być wtedy), czy „grzecznościowy” (jakim bywa dziś). Podczas tej samej pielgrzymki papież wspomniał jeszcze jedną postać – św. Stanisława. Przez urząd kościelny, jaki sprawował – urząd biskupi – symbolizuje on drugi po chrzcie sakrament inicjacji chrześcijańskiej, czyli bierzmowanie. Natomiast ze względu na swoje męczeństwo wskazuje na cenę, jaką można zapłacić w tym świecie za wierność moralnej nauce Kościoła. Stąd możemy powiedzieć, że bierzmowanie powinno umacniać naszą chrześcijańską postawę w świecie. Kolejną wskazówką, jaką dał nam Jan Paweł II, było przypomnienie Pięciu Braci Męczenników. W Gorzowie Wielkopolskim w 1997 roku podczas homilii Ojciec Święty wskazał na wierną modlitwę jako przygotowanie do dania świadectwa. W tym wypadku znowu chodziło o świadectwo męczeństwa, które jednak w życiu chrześcijańskim należy rozumieć szeroko, także jako „umieranie dla świata”. I wreszcie ostatnią wskazówką papieża dla formowania społeczeństwa teologicznego było przypomnienie Jadwigi w 1997 roku podczas jej kanonizacji. „Kanonizacja królowej Jadwigi jest jak gdyby dopełnieniem milenium chrztu Polski (…) dlatego, iż przez dzieło królowej Jadwigi ochrzczeni w X wieku Polacy po czterech wiekach podjęli misję apostolską i przyczynili się do ewangelizacji i chrztu swoich sąsiadów”. Trzeba w końcu wyjść do świata z misją głoszenia Chrystusa.

Widzimy, jak w planie Bożym naród polski stopniowo dorastał do chrześcijaństwa. Jan Paweł II pokazał nam najważniejsze kierunki owego katechumenatu, który przechodzili Polacy przez pierwsze czterysta lat swojej historii. Być może na początku trzeciego tysiąclecia trzeba wykazać się podobną cnotą długomyślności i wrócić do myślenia w kategoriach chrystianizacji narodu.•