Oznacza to zniesienie trwającego tam blisko 10 lat stanu wojennego oraz wycofywanie 20 tys. rosyjskich żołnierzy. Wojna w Czeczenii była następstwem ogłoszenia przez prezydenta Dudajewa w 1991 r. niepodległości tej kaukaskiej republiki. W grudniu 1994 r. wojska rosyjskie wkroczyły do Czeczenii i rozpoczęły walki, które przeszły do historii jako I wojna czeczeńska. Szczególnie krwawe walki toczyły się o stolicę Grozny, która została zdobyta dopiero w lutym 1995 r. W całym kraju trwała wojna partyzancka, a Czeczenom udało się nawet odbić Grozny.

W sierpniu 1996 r. podpisano porozumienie, które oznaczało zakończenie wojny. Wojska rosyjskie wycofano, a uznanie suwerenności Czeczenii odsunięto na później. II wojna czeczeńska rozpoczęła się w 1999 r. Po atakach partyzantów czeczeńskich na Dagestan i niewyjaśnionych zamachach w Moskwie, rosyjskie wojska wkroczyły ponownie do zbuntowanej republiki. W marcu 2003 r. większość mieszkańców Czeczenii w referendum opowiedziała się za pozostaniem w składzie Federacji Rosyjskiej. Jednak trwały walki z oddziałami partyzanckimi, które chciały oderwania się od Rosji. Wspierały ich kraje arabskie.

Pełnię władzy w Czeczenii przejął obecnie prezydent Kadyrow, niegdyś uczestnik partyzantki antyrosyjskiej, który później przeszedł na stronę Rosji. Uznaje on zwierzchność Moskwy, ale dysponuje silnymi uprawnieniami wewnętrznymi. Opiera swą władzę na lojalnych wobec niego klanach i własnych siłach porządkowych. Umiejętnie wykorzystał rosyjską pomoc finansową, m.in. dla odbudowy Groznego oraz stabilizacji sytuacji w kraju. Na prowincji jednak nadal wpływy mają oddziały partyzanckie, które nie zostały całkowicie rozbite.