Nazywano go Doktorem Serafickim i porównywano z Tomaszem z Akwinu, zwanym Doktorem Anielskim. Papież Sykstus V powiedział później o nich, że byli dwoma kandelabrami, które światłem swej mądrości oświetlały cały Kościół. Obaj święci przyjaźnili się i studiowali razem na Uniwersytecie Paryskim. Obraz ilustruje anegdotę opowiadającą o jednym z ich spotkań.

Widzimy św. Bonawenturę w chwili, gdy pracuje nad swoją kolejną książką. Właśnie otrzymuje natchnienie z nieba, ukazane jako spływające na jego głowę złote światło. Za moment trzymanym w ręce piórem zacznie pisać kolejne słowa. Ten proces twórczy obserwuje z zaciekawieniem św. Tomasz z Akwinu, widoczny w tle z lewej strony. Jak głosi anegdota, Tomasz zapytał wtedy Bonawenturę, skąd czerpie swą wiedzę teologiczną. Wówczas Bonawentura ukazał mu znajdujący się w jego celi krucyfiks. Na obrazie krzyż ten prezentuje aniołek siedzący na podłodze z lewej strony. Pozostałe aniołki, ukazane z przodu, trzymają atrybuty Bonawentury: kapelusz kardynalski, księgę i biskupi pastorał. Sam święty ubrany jest w strój kardynała nałożony na franciszkański habit.

O ważnym aspekcie działalności Bonawentury przypominają z kolei aniołki namalowane u góry z lewej strony. Święty był bowiem znany ze swych starań o pojednanie między katolikami a prawosławnymi. Aniołki trzymają kartę z cytatem z Księgi Barucha: „Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na Wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał” (Ba 5,5).

Leszek Śliwa