W 1943 r. została aresztowana pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Watykanu, a w 1944 r. została skazana na 5 lat łagru. Na Syberii poznała uwięzionych tam polskich księży, dla których organizowała pomoc.

Po powrocie z zesłania do Moskwy w 1948 r. nadal utrzymywała kontakty z duchownymi na Białorusi i Ukrainie oraz w Polsce. Wykorzystując swoje znajomości, od lat 60. organizowała przerzuty z Polski do ZSRR modlitewników, ksiąg liturgicznych oraz literatury religijnej. Przez cały czas była aktywną parafianką w parafii pw. św. Ludwika w Moskwie.

W latach 90. pomagała polskim duchownym, którzy rozpoczęli pracę duszpasterską w Moskwie, m.in. ks. Tadeuszowi Pikusowi, obecnemu biskupowi pomocniczemu w Warszawie. Szarowa była świetnie wykształcona, znała kilka języków, m.in. tłumaczyła teksty z łaciny dla moskiewskiej kurii. Była wielką przyjaciółką Polski i Polaków.