Najpierw dostałem zaproszenie na wieczyste śluby Emilki i Moniki w Karmelu, tydzień później statystykę na temat malejącej liczby powołań zakonnych. O ślubach wiedziałem już wcześniej, a statystyka nie była zaskoczeniem. Bez statystyki widać, że klasztory – i to nie tylko żeńskie – pustoszeją. Moja parafianka jest przełożoną służebniczek dębickich. Kiedyś w rozmowie powiedziała: „Przejdę do historii zgromadzenia jako likwidatorka klasztorów”. Nieubłagana konieczność, choć smutna.

Ale śluby w sosnowieckim Karmelu Dzieciątka Jezus były pełne radości. Urzekł mnie widok gości. Średnia wieku niska. Młodzi ludzie. Właściwie jak na weselu. Skupieni, poważni, pogodni – radośni tą radością, która nie potrzebuje robić hałasu wokół siebie. Niemowlaki też były. I były potrzebne. Ten w wózku dotrzymywał głosu biskupowi – na tyle dyskretnie, że nie przeszkadzał. Ten młodszy cieszył samym swoim widokiem – był przytulony do maminej piersi chustą, takim nosidełkiem, które często widywałem w Palestynie. Karmelitanki śpiewają, na galerii klęczniki – karmelitanki się modlą. Jest ich wiele. A klasztor – mój Boże! – przedziwnie wtopiony w otoczenie kilkunastopiętrowego blokowiska.

To betoniaki wyrosły wokół niego. Klasztor był wcześniej – założycielka widziała potrzebę apostolskiej i charytatywnej pracy w rodzącym się po odzyskaniu przez Polskę niepodległości środowisku przemysłowego zagłębia. Ratowała ludzi dla świata i dla nieba. W klasztorze oglądam dyplom. Instytut Yad Vashem z Jerozolimy nadaje Teresie Kierocińskiej tytuł Sprawiedliwa Wśród Narodów. Ratowała ludzi, ratowała Żydów. Nie pytała wtedy, czy dla świata, czy dla nieba.

Tak i dzisiaj siostry nie pytają, gdy wydają posiłki biednym i bezdomnym, gdy opiekują się dziećmi, gdy – jak służebniczki w Dębicy – tworzą programy wychowawcze na miarę najgłębszych potrzeb współczesności. Tylu zresztą innych dzieł się podejmują dla człowieka, ślubując miłość Jezusowi, Bogu-człowiekowi. W Polsce, w Burundi, w Boliwii, w Kazachstanie... To prawda, nie wstępując do zakonu, też można wiele zrobić dla innych. Ale kumulacja sił, środków, doświadczeń, przetartych dróg, odkrytych dawno sposobów, wreszcie kumulacja wymodlonej łaski – tego w pojedynkę osiągnąć się nie da. Zgromadzenie zakonne – to intensywne gromadzenie energii potrzebnej światu.