Cud Godziny Świętej

Edward Kabiesz

|

GN 25/2022

publikacja 23.06.2022 00:00

Wielu katolików zapomina albo nie wie, że Jezus jest naprawdę obecny w Eucharystii.

Film przypomina o tym, że Eucharystia jest największym cudem dziejącym się podczas każdej Mszy św. Film przypomina o tym, że Eucharystia jest największym cudem dziejącym się podczas każdej Mszy św.
kadr z filmu „Żywy”

Hiszpański film dokumentalny „Żywy”, który obecnie można oglądać w naszych kinach, to już druga produkcja filmowa poświęcona Eucharystii, która w minionym czasie miała premierę w Polsce. Od kwietnia br. bowiem możemy oglądać na YouTube fabularyzowany dokument „Powołany” w reżyserii Jana Sobierajskiego i Andrzeja Kocuby, powstały z inicjatywy ks. Piotra Śliżewskiego, z Marcinem Kwaśnym w roli księdza. Eucharystia w obu dokumentach jest tematem wiodącym, chociaż „Powołany” porusza szerszy krąg tematów i jest dokumentem fabularyzowanym. Fabuła stanowi zresztą tylko punkt wyjścia do przedstawienia świadectw osób, które całkowicie zmieniły swoje życie.

Osobiste nawrócenie reżysera

Reżyser „Żywego” Jorge Pareja całkowicie, i słusznie, zrezygnował z fabuły. Słusznie, bo bohaterowie jego filmu, postaci autentyczne, z niesamowitą szczerością, przejęciem i jednocześnie w sposób niezwykle obrazowy opowiadają o tym, jaki wpływ na ich życie miało doświadczenie Eucharystii. Pareja zrealizował ten obraz, mając za sobą podobne doświadczenie.

Jorge Pareja interesował się filmem od młodości, kiedy nagrywał własne historie, korzystając z kamery swojego ojca. Spędzał długie godziny przy tanim komputerze, wyobrażając sobie i przenosząc na ekran fantastyczne, nierzeczywiste światy. Fascynował się filmami „Park Jurajski” i „Toy Story”, a generowane komputerowo obrazy i technika 3D stały się jego obsesją. Przyznaje, że popadł w uzależnienie, korzystając z szerokich możliwości, jakie dawały te techniki, szczególnie „tworzenia fantastycznych postaci i bohaterów czy złoczyńców tylko za pomocą rąk i komputera”. Swoją wiedzę na ten temat pogłębił, zatrudniając się w studiach filmowych i telewizji, a siłą napędową jego podróży z kamerą była ciekawość.

„Na jednej z takich wypraw spotkałem grupę osób, młodych i dorosłych, które nie wiedząc o tym, do końca życia stały się jakby częścią mnie. Przebywając wśród nich, dowiedziałem się, że są jeszcze ludzie, którzy czczą Boga w sposób dla mnie zupełnie nieznany… Ludzie, którzy mówią bez obawy i wstydu, że Go kochają. I to tak bardzo, że dzielą się tym z innymi, bo szczęście jest zaraźliwe. Miłość, którą czują, jest ich narkotykiem. Wciągającym, ale uzdrawiającym i pełnym pasji” – wspomina Pareja. „Przez dwa lata otwierali przede mną drzwi swojego świata i mogłem dokumentować to, co się tam działo. Wszystko zaczęło się, gdy uczestniczyłem w pierwszej Godzinie Świętej i doświadczyłem czegoś, czego się nie spodziewałem. Pamiętałem Msze mojego dzieciństwa, ale to, czego w czasie tej adoracji Najświętszego Sakramentu doświadczyłem, było zupełnie czymś innym”.

Reżyser przeżył własne eucharystyczne odrodzenie, czyli doświadczenie obecności żywego Jezusa w Eucharystii. A przecież, jak zauważyła w jednym z wywiadów Lucía González-Barandiarán, założycielka katolickiej firmy dystrybucyjnej Bosco Films, „wielu katolików zapomina lub po prostu nie wie, że Jezus jest naprawdę obecny w Eucharystii. W 2019 roku ankieta przeprowadzona przez Centrum Badawcze Pew wykazała, że np. w Stanach Zjednoczonych aż 7 na 10 katolików uważa, że Ciało i Krew Chrystusa to tylko symbole”. Nie wiem, jak wygląda to w Polsce, ale w zeświecczonej Hiszpanii sprawa przedstawia się chyba jeszcze gorzej.

W „Żywym” nie usłyszymy narracji spoza kadru. O swoich doświadczeniach opowiada troje młodych Hiszpanów i małżeństwo w średnim wieku. Można powiedzieć, że w swoim życiu poszli pod prąd panującym i wspieranym przez obecne władze trendom odrzucającym wiarę, traktowaną jako relikt dawnego postfrankistowskiego systemu, a w najlepszym razie jako rozrywkę dla starych ludzi. Są to świadectwa osób, które były ateistami, ale znajdziemy tu również poruszającą historię katolickiego małżeństwa w średnim wieku.

Różne drogi do Jezusa

Dwa świadectwa umieszczone w filmie – Jaime i Carlosa – chociaż różnią się od siebie bardzo, mają punkt zbieżny, który poznamy w trakcie ich opowieści.

Jaime urodził się w rodzinie katolickiej. Jego ojciec był bardzo religijny i starał się swoim dzieciom przekazać wiarę. Chłopak wraz z rodzeństwem chodził do szkoły prowadzonej przez Legionistów Chrystusa i miał szczęśliwe dzieciństwo, ale w pewnym momencie coś zaczęło się zmieniać. „Nie pamiętam, kiedy to się zaczęło. Miałem 12 lub 13 lat, po drodze było trochę konfliktów. Zawsze byłem niespokojny, zawsze lubiłem czytać. Martwiłem się o ekologię, politykę, społeczeństwo. Widziałem, że w Europie, w Hiszpanii, panuje dekadencja w sensie moralnym i społecznym. Patrzyłem na to oczami młodego nastolatka. Chciałem zrobić coś wielkiego dla świata. Zacząłem czytać książki o treści narodowo-socjalistycznej. I w nich znajdowałem odpowiedzi na problemy społeczne i polityczne. W tak młodym wieku nie potrafiłem właściwie ocenić sytuacji, nasiąknąłem tą ideologią. Traktowałem ją jak prawdę. W wieku 13 lat zacząłem się spotykać z ludźmi o podobnych poglądach. Byłem z nich najmłodszy, ale z grupą czułem się silny i wszystkie problemy rozwiązywałem agresją. Wszedłem głęboko w to środowisko, dużo piłem, brałem udział w bójkach”. Po jednej z takich awantur w zakrwawionej bluzie wracał do domu. Był na kacu, miał jednak wyrzuty sumienia za swoje wyczyny, czuł na sobie spojrzenia ludzi, którzy przyglądali mu się ze współczuciem, odrazą czy strachem. Jak sam mówi, rozejrzał się wokół i poczuł, że całe jego dotychczasowe życie było jałowe. Ale do jego zmiany, co widzimy w filmie, było jeszcze daleko.

Doświadczenia Carlosa, drugiego z młodych bohaterów filmu, były zupełnie inne. Pochodził z ateistycznej rodziny. Tylko babcia była w niej osobą religijną, ale nie miała wpływu na jego wychowanie. „Myślałem, że ludzie religijni już nie istnieją. To brzmi jak żart, ale do okolicznych kościołów chodzą tylko ludzie starsi… Nie znałem żadnych młodych ludzi wierzących. Uważałem, że wiara jest tylko dla ludzi albo głupich, albo o słabej woli. Babcia była z innej epoki. Tak ją po prostu nauczono. W życiu zawsze dobrze mi szło. Chodziłem do świetnej szkoły. Pewnego razu w Madrycie spojrzałem na swe życie i stwierdziłem, że jestem szczęśliwy. Doszedłem do wniosku, że gdybym teraz umarł, nic by się nie stało, bo wyciągnąłem już z życia wszystko”. Carlos jednak odczuwał w swoim życiu pustkę. Wówczas poznał pewnego chrześcijanina i, podobnie jak Jaime, zaczął poszukiwać czegoś innego. Także w jego przypadku był to proces długofalowy, a punktem zbieżnym, który łączył ich historie, okazała się… Kalkuta.

Zarówno Carlos, Jaime, jak i Antonio oraz Sonsolesa, którzy dowiedzieli się, że oczekiwane przez nich dziecko przyjdzie na świat z poważnymi problemami, a także Andrea, pogrążona w smutku po śmierci narzeczonego, doświadczą czegoś niesamowitego, czegoś, co można nazwać cudem. Każda z tych historii kończy się w sposób zaskakujący, a decydującą rolę w ich przemianie odegra Jezus Eucharystyczny. •

Żywy, reż. Jorge Pareja, Hiszpania 2021

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.