Dzwonek. Pierwszaki zbiegają na parter. Tu, pod figurą Ojca Pio, mają kawałek przestrzeni, na którym mogą sobie poszaleć. Tutaj także lubiany przez młodzież pan Jacek „drożdżówkarz” ma swój kantorek, w którym sprzedaje słodkości. – Atmosfera jest dobra, wychowawcy też, tylko miejsca mało – wzdycha mama jednego z maluchów.

Będzie rozbudowa
Zbyt mały budynek to w tej chwili największy problem, z jakim borykają się Publiczne Szkoły Katolickie (podstawówka i gimnazjum) im. św. Ojca Pio w Zamościu. Dla uczniów siedzenie w szkole do 18.20 jest męczące. A jednak po wprowadzeniu dwuzmianowego systemu zrezygnowały tylko dwie osoby. Rodzice ciągle zgłaszają nowych uczniów. – Tak, oczywiście, proszę przyjść z synem po świętach – mówi do słuchawki ksiądz dyrektor Andrzej Traczykiewicz. Rozmawiamy z nim w maleńkim gabinecie, który dzieli ze szkolnym pedagogiem. – Prezydent Zamościa wyraził zgodę na rozbudowę budynku – cieszy się ks. Andrzej. – Siedzibę szkoły dzierżawimy od spółdzielni mieszkaniowej, ale to, co nadbudujemy, będzie już nasze. Mamy też, przyznane na razie na 7 lat, tereny pod budowę boisk sportowych i obiektów rekreacyjnych. Teraz szukamy sponsorów. Z cegielni dostaliśmy pustaki, jeden z rodziców obiecał załatwić drewno, ale ciągle żyję w niepewności, co będzie dalej. Potrzebne są blachy, materiały dociepleniowe. A marzy nam się jeszcze liceum…

Straszenie ciemnogrodem
Szkoły katolickie w Zamościu od samego początku miały pod górkę. Już pierwsze informacje o tym, że takie placówki mają powstać, wywołały lawinę krytyki w lokalnej prasie i wśród niektórych radnych. Straszono ciemnogrodem, starymi zakonnicami i lekcjami religii w gigantycznych ilościach. Nauczyciele jednej z sąsiednich szkół wystosowali nawet specjalne pismo, w którym wyrażali obawę, że „katolik” odbierze im uczniów, a oni sami stracą pracę.

A jednak dzięki determinacji dwóch prawicowych radnych: Marii Gmyz i Ireny Brzyskiej, udało się taką szkołę powołać. Jej organem prowadzącym zostało Katolickie Stowarzyszenie Inteligencji. Od 2003 roku trwały rozmowy, spotkania, przekonywanie radnych, a także protestujących nauczycieli i mieszkańców. W końcu, w Wielki Piątek 2005 roku, szkoły otrzymały od prezydenta miasta decyzję o zarejestrowaniu. Stowarzyszenie rozpoczęło akcję propagandową i pospiesznie szukało sponsorów, by wyposażyć szkołę. Jego członkowie w sklepach wyprosili puszki farb i własnymi rękami odmalowali jej wnętrze. Rodzice wylewali posadzki w klasach, a przyszli nauczyciele myli okna i wieszali firanki. W ciągu miesiąca zrujnowany budynek zmienił się nie do poznania.

Kochać, czyli wymagać
Kiedy nadszedł 1 września, szkoła była gotowa. Otrzymała imię św. Ojca Pio – co do tej decyzji zgodni byli wszyscy: członkowie Stowarzyszenia, rodzice i nauczyciele. – Jesteśmy prawdopodobnie jedyną szkołą w Polsce, która nosi to imię – mówi ksiądz Traczykiewicz. – Niektórzy zastanawiają się, jaki związek ma Ojciec Pio z nauczaniem. Moim zdaniem ma, bo uczy postawy ofiarnej. Czytając w ludzkich duszach, pomagał wielu osobom w sakramencie pokuty. To postać do odkrywania na lata. Na razie co roku odbywa się dzień Patrona – uczniowie biorą wtedy udział w konkursie dotyczącym życia Świętego. Piosenka o Ojcu Pio stanie się być może niedługo hymnem szkoły. A od włoskich katolików placówka otrzymała w prezencie figury: Patrona i Matki Boskiej. – Myślimy też o wprowadzeniu dodatkowego języka włoskiego – uśmiecha się ksiądz dyrektor. W szkole Ojca Pio stawia się wysokie wymagania – przede wszystkim nauczycielom: – Jest dla mnie istotne, czy nauczyciel żyje według zasad chrześcijańskich, korzysta z sakramentów. Ale dewocji też nie cierpię – zwierza się ksiądz Traczykiewicz. – Ważne, żeby ten, kto uczy, kochał dzieci, poświęcał się dla nich i sam był wymagający.

Szkoła bez komórek
Uczniom czasami doskwiera rygor. Najbardziej zbuntowani są ci z trzeciej gimnazjalnej. – Nie można się malować! – Nie można chodzić w glanach! – Nie można nosić odtwarzaczy mp3 ani komórek! – przekrzykują się w żalach. – Zakaz przynoszenia komórek został zaakceptowany przez rodziców – wyjaśnia ksiądz Andrzej. – Dzięki temu uczniowie nie żyją tylko SMS-ami. Nie ma problemów z kradzieżami. Jest to też ochrona przed dealerami narkotyków. Zarówno rodzice, jak i uczniowie przyznają, że szkoła jest bezpieczna. Jako plusy wskazują także dobrą atmosferę i fakt, że w klasach uczy się mało osób. – Tutaj każdy z każdym się zna – mówią gimnazjaliści. Ważnym elementem życia szkolnego jest stała współpraca z rodzicami. – Zaraz na początku uprzedzam rodziców, że kiedy pojawi się zaproszenie albo telefon ze szkoły, to nie po to, żeby od razu się stresowali, ale żeby mieli na bieżąco informacje o swoim dziecku – podkreśla ksiądz dyrektor.

Aby usprawnić przepływ wiadomości, grono pedagogiczne wymyśliło specjalne zeszyty – „planery”, w których zapisywane są nie tylko oceny, ale także prace domowe i szkolne ogłoszenia dotyczące np. wyjazdów. Rodzice, podpisując takie informacje, siłą rzeczy muszą zainteresować się tym, co dzieje się z dzieckiem. Czy nie jest to dla nich zbytnim obciążeniem? Zainteresowanie, jakim cieszy się szkoła, świadczy o tym, że nie. – Wysyłając tu dzieci, rodzice mają na uwadze ich przyszłe życie – twierdzi ks. Andrzej Traczykiewicz. – Doceniają wartość katolickich zasad, których tu uczymy.