Niektórzy gloryfikują woodstockową rzeczywistość, inni zdecydowanie ją potępiają. Do obrazu sutanny i zakonnego habitu stali bywalcy Przystanku Woodstock dawno się już przyzwyczaili. Ktoś, kto jest tu po raz pierwszy, może zadać sobie pytanie: „Co robi Kościół w takim miejscu?”.

Dwa Przystanki
Pierwszy Przystanek Jezus zaczął się w 1999 roku, a już rok wcześniej ks. Piotr Matus pojechał na żarski Przystanek Woodstock, by opowiadać o Jezusie. Do ewangelizujących przyjechał ówczesny biskup pomocniczy diecezji zielonogórsko-gorzowskiej Edward Dajczak, aby poświęcić postawiony na polu krzyż. – Wtedy były pierwsze rozmowy i doświadczenia ludzi, którzy się pogubili – wspomina biskup. – Te spotkania zasygnalizowały mi, że nie może nie być Kościoła w takim miejscu. Ale pod jednym warunkiem, że będzie to Kościół przyjazny, pełen miłości i dający doświadczenie Bożej otwartości, gdyż sporo osób zaczynało swoje rozmowy od wyżalenia się na negatywne doświadczenie Kościoła – dodaje.

– Po pierwszym Przystanku pojawiało się pytanie: „Dlaczego tu jesteśmy?”. Czy to nie jest jakaś forma legitymizacji tego wszystkiego, niekoniecznie dobrego, co dzieje się na Woodstocku? – zauważa ks. Tomasz Matyjaszczyk, współorganizator Przystanku Jezus i duszpasterz Wspólnoty św. Tymoteusza w Gubinie. – Nie jesteśmy tu po to, żeby utożsamiać się z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy, ale też nie po to, żeby z nią wojować. Chcemy tutaj dzielić się z młodymi, którzy chcą z nami rozmawiać, naszą wiarą i radością – dodaje.

Obecnie Przystanek Jezus ma już swoje miejsce na Woodstocku. – Przystanek Jezus jest bardzo kolorowy. Zniknęły między nami jakiekolwiek napięcia. To jest miejsce otwarte i każdy może przyjść. Tu młodzi księża spotykają się z rzeczywistością. To jest dla nich najlepsza szkoła – mówi Jurek Owsiak.

To miejsce dla wszystkich
Pierwsze dwa Przystanki robiono z dużym rozmachem. Były koncerty i dużo scenicznego zamieszania. Dziś jest głównie rozmowa. – To wszystko prowadziło do takich ocen, że działalność dwóch Przystanków jest konkurencyjna. Dzisiaj myślę, że nikt nie może nam tego zarzucić. W ostatnich latach ewoluujemy w kierunku Przystanku, który posługuje się tzw. środkami ubogimi, czyli obecność, świadectwo, modlitwa, rozmowa i kontakt. Myślę, że to jest najsilniejszy środek – zauważa ks. Andrzej Draguła, rzecznik PJ.

Rozmowy „przystankowe” toczą się nie tylko przy krzyżu. Kilkanaście metrów od punktu centralnego Przystanku Jezus swoją rozmowę z księżmi kończy Arek Gonat. – Rozmawialiśmy o obrazie Boga. Doszliśmy do tego, że punktem wyjścia jest miłość bliźniego – wyjaśnia. Arek osobiście nie uznaje się za katolika. Mówi o sobie: poszukujący chrześcijanin. Myślisz, że Kościół powinien być w takich miejscach? – pytam. – To miejsce jest dla wszystkich. Także dla księży. Przecież gdyby byli zamknięci w kościołach, to by wypaczali sens tego, co głoszą – odpowiada student historii z Chełma.

 

Tu każdy może zrobić zdjęcie każdemu. Kasia Górzyńska fotografuje się z jednym z ewangelizatorów niosących wielką kukłę. Przyjechała na Woodstock pociągiem z Warszawy. W stolicy pracuje w firmie farmaceutycznej, a na Woodstocku jest drugi raz. – Kościół nie może się zamykać w budynku – twierdzi Kasia. – Tutaj ludzie chętniej przyjadą, porozmawiają i wyspowiadają się niż w kościele. Fajnie, że tutaj przyjeżdżają otwarci księża – dodaje.

Poszedłem i zostałem
Niektórzy z ewangelizatorów przyjeżdżali kiedyś na festiwal Woodstock, dziś są, aby mówić o Jezusie. Po woodstockowym polu chodzi z Biblią Rafał Gajkowski ze Świnoujścia. Opowiada ludziom o swoim życiu. Obecnie mieszka w Irlandii, ma żonę i jest szczęśliwym ojcem. Nie zawsze jednak tak było. Trafił na Przystanek Woodstock w 2003 roku. – Chciałem zagłuszyć swoje bóle muzyką i alkoholem – opowiada. Ewangelizatorzy znaleźli go pijanego w wielkim kontenerze. – Pomogli mi wyjść i pomodlili się nade mną. Zapytali, czy pójdę z nimi na Przystanek Jezus. Poszedłem i zostałem – opowiada. Po Woodstocku zamieszkał na pięć miesięcy w domu Wspólnoty św. Tymoteusza. Potem uciekł i wrócił do narkotyków. – Brałem, a później modliłem się: „Panie Boże, ja chcę brać te narkotyki, ale wiem, że Ty tego nie chcesz. Dla Ciebie ja nie chcę. Ale ty zadziałaj w moim życiu, bo ja zawsze po nie pójdę”. I zadziałał, bo pojechałem pracować do Irlandii – mówi Rafał. Po roku wrócił do Polski. Wziął jeszcze raz. Ostatni raz. – Od tamtej pory nie biorę. Układam sobie życie na nowo w Irlandii – zapewnia Rafał.

Przystanek między blokami
W tym roku Przystanek Woodstock odwiedził abp Józef Życiński. Najpierw spotkał się z młodymi z Przystanku Jezus na Mszy św., a po południu był w woodstockowej Akademii Sztuk Przepięknych. Na pytanie, dlaczego tu jest, odpowiedział: – Przyjechałem, bo to jest to normalna reakcja duszpasterza, który czuje się odpowiedzialny za wszystkie owce, zarówno za te, które są na Przystanku Jezus i Przystanku Woodstock – odpowiada przekonująco. – Rolą Kościoła jest bycie zaczynem, który przemienia świat. Albo będziemy słuchać Chrystusa, który mówił, że dobry pasterz idzie za poranionymi owcami i troszczy się o nie, albo będziemy słuchać osób, które reprezentują styl, który nazwałbym stylem „zgorszonej cnoty”. Zgorszenie nie jest jednak cnotą chrześcijańską – dodaje arcybiskup.

Co będzie z Przystankiem Jezus? Wszystko zależy od tego, czy będzie Woodstock. Jurek Owsiak zapowiada kameralne przedsięwzięcie. Nawet jeśli nie będzie, to pól do działania i ewangelizacji, jak zauważa bp Edward Dajczak, jest wiele. – Trzeba się zastanowić, jak trafić do blokersów, czy do parafii wiejskich, gdzie na przystankach młodzi stoją z piwem. Przystanek Jezus może zatrzymać się także między blokami czy na jakiejś małej wsi – zauważa woodstockowy biskup.