Tak, to było prawdziwe święto, jak za czasów Jana Pawła II. Zniknęła nam na chwilę sprzed oczu polityka. Uff, odetchnęliśmy z ulgą. Papież skierował naszą uwagę na sprawy stokroć ważniejsze, bo fundamentalne. Zaprosił do mocniejszego, głębszego, odważniejszego wejścia w świat wiary. Ostatecznie rozbił w pył mit „pancernego kardynała”. Ukazał się nam jako pokorny, rodzinny, nieco nieśmiały, głęboki i mądry człowiek, a zarazem świadek wiary, sługa Kościoła, kochający ojciec.

Wysoka temperatura
Przebieg pielgrzymki Benedykta XVI był dla niego samego nadzwyczajną niespodzianką – powiedział tuż przed odlotem do Rzymu rzecznik Watykanu Joaquin Navarro-Valls. Papież przyznał, że nie spodziewał się tak gorącego i entuzjastycznego przyjęcia ze strony Polaków oraz tak uważnego odbioru papieskich nauk przez setki tysięcy wiernych.

Polacy chyba też byli w większości zaskoczeni. Nikt nie liczył na emocje tak porównywalne z temperaturą spotkań z Janem Pawłem II. Spotkanie z młodzieżą na Błoniach przełamało ostatecznie wszelkie lody. W ciągu czterech dni Papież z Niemiec stał się bardzo bliski Polakom. Zwyczajnie, po ludzku podbił nasze serca. Czym? Swoją skromnością, łagodnością, uśmiechem, zdaniami wymówionymi z trudem po polsku. Może nawet jakimś rodzajem zagubienia czy zażenowania, z jakim przyjmował narastające z godziny na godzinę przejawy życzliwości i zaufania.

Benedykt XVI, choć nie dosłownie, ale przecież bardzo wyraźnie wyznał, że on sam też, tak samo jak my, podziwia i kocha Jana Pawła. I te uczucia przelewa teraz na Polskę i Polaków. Podczas Mszy św. na Błoniach mówił wzruszony: „Przybyłem do Polski i do Krakowa z potrzeby serca…, pragnąłem oddychać powietrzem jego Ojczyzny…, pragnąłem przede wszystkim spotkać żywych ludzi, zakosztować waszej wiary…, chciałbym każdemu z Was uścisnąć dłoń, patrząc w oczy. Ogarniam sercem wszystkich…”. Nic dodać, nic ująć.

Powie ktoś, że emocje nie są najważniejsze, że istotniejsze są treści papieskiego nauczania. Owszem, treści są ważne – o nich za chwilę – ale nie da się przekazywać prawdy, a już na pewno prawdy wiary, bez nawiązania więzi, bez spotkania na płaszczyźnie ludzkiej. Wiedział o tym doskonale Jan Paweł II. Był mistrzem nawiązywania osobistej relacji, nawet kiedy spotykał tłumy. Jego następca poszedł tym śladem, nie kopiując mechanicznie jego zachowań, ale w swoim własnym, Benedyktowym, ujmującym stylu.

Wierzyć to dotknąć Boga
Papież okazał się świetnym katechetą, który potrafi znakomicie połączyć osobiste spotkanie z przekazem ważnych treści. Jego homilie i przemówienia były głębokie i zarazem proste. Mimo bariery językowej, przekaz papieski był czytelny w odbiorze, trafiał do serca. To nie był zlepek okolicznościowych tekstów. To była bardzo przemyślana, uporządkowana katecheza na temat wiary.

Czym właściwie jest wiara? Jest ona darem, ale i zadaniem – przypomniał Papież w Warszawie. Jest przyjęciem całej prawdy przekazanej przez Tradycję Kościoła. Chrześcijanin nie może przybierać postawy klienta supermarketu, wybierającego z objawionej nauki to, co mu odpowiada. Wiara nie jest jednak tylko przyjęciem zbioru prawd, ale polega na głębokiej, osobistej relacji miłości z Chrystusem. Dlatego Papież zwrócił uwagę kapłanom, a pośrednio i świeckim, jak potrzebne dla wiary jest milczenie i modlitwa. Konieczna jest też praca nad jednością chrześcijan oraz wołanie do Boga o przybliżenie godziny pojednania.

Na Jasnej Górze Ojciec Święty delikatnie wezwał do korekty naszej pobożności maryjnej. Być w szkole Maryi oznacza nie tylko modlić się do Niej, ale wierzyć jak Ona. Benedykt XVI pogłębił myśl z Warszawy: przez wiarę możemy „dotknąć” Boga żywego, a Bóg udziela nam swej mocy. Wiara ma przenikać „wszystkie nasze postawy, myśli, działania i zamierzenia. Jest obecna nie tylko w nastrojach i przeżyciach religijnych, ale przede wszystkim w myśleniu i w działaniu, w codziennej pracy, w zmaganiu się ze sobą, w życiu wspólnotowym i w apostolstwie”. Wiara wymaga stałej troski, ciągłego pielęgnowania.

Wadowice: zwrócenie uwagi, że początkiem wiary jest chrzest, a miejscem rozwoju łaski chrzcielnej – parafia. Łagiewniki: wiara pomaga nawet w cierpieniu powierzać się ufnie miłosiernemu Bogu. Młodzieży na Błoniach Benedykt XVI przypomniał o znaczeniu fundamentu, na którym budują. Ludzka tęsknota za domem oraz za udanym, spełnionym życiem może się zrealizować w przestrzeni wiary. Oprzeć się na Chrystusie oznacza także oprzeć się na Kościele oraz na Piotrze.

W kazaniu podczas Mszy św. na Błoniach Papież podkreślił, że wiara jest osobistym aktem człowieka, jest powierzeniem się prawdzie większej niż ludzki rozum. Jeszcze raz powraca jak refren myśl: wiara jest „zaufaniem osobie – nie zwyczajnej osobie, ale Chrystusowi. Ważne jest, w co wierzymy, ale jeszcze ważniejsze, komu wierzymy”. Papieska homilia nawiązywała wprost do kazania Jana Pa-wła II, wygłoszonego w tym miejscu w 1979 roku. Benedykt XVI zakończył, tak jak jego Poprzednik, wielokrotnym „proszę was…”. Była w tym troska i wezwanie, aby Polacy nie zmarnowali łaski życia Jana Pawła II, żeby świadectwo jego wiary owocowało teraz świadectwem naszej wiary.

Wizyta Papieża w obozie zagłady Auschwitz-Birkenau wykraczała poza ramy pielgrzymki do Polski. To był gest o znaczeniu uniwersalnym, w którym – jak wyznał sam Benedykt – od słów ważniejsza jest obecność i milczenie. Przemówienie papieskie być może zostanie uznane za jedno z najważniejszych przesłań tego pontyfikatu. Pewnie długo jeszcze będzie komentowane.

Słowa w Birkenau można uznać także za pointę papieskiego nauczania o wierze. Auschwitz pokazuje, do czego ostatecznie prowadzi odrzucenie Boga, czym kończy się cywilizacja budowana wbrew Bogu, oparta na wierze w panowanie człowieka. Pytanie „gdzie jest Bóg?” nie może być osądzaniem Boga, lecz natarczywym wołaniem do Niego: „Przebudź się! Nie zapominaj o człowieku, którego stworzyłeś!”.

Zapraszamy znowu
Tuż po transmisji spotkania z młodymi na Błoniach zadzwoniła do mnie mama. „Jestem zbudowana” – powiedziała ze wzruszeniem. Takich telefonów, rozmów, było w polskich domach w tych dniach zapewne wiele. Na portalu wiara.pl internauci mogli wpisywać swoje podziękowania dla Papieża. Oto przykładowy wpis: „Przyznaję, że w chwili, gdy dowiedziałem się o Twoim wyborze Ojcze Święty, nie byłem zachwycony (pancerny kardynał itp.). Dzisiaj z perspektywy roku, który minął od początku twego pontyfikatu, jestem pewny że Duch Święty po raz kolejny dokonał w kaplicy sykstyńskiej najlepszego wyboru, prowadź nas jak najdłużej kochany, dobry pasterzu”. Robert.

Sceptycy powiedzą, że emocje opadną i wszystko wróci do normy. Nie słuchajmy tych głosów, bo zmarnujemy łaskę. Benedykt XVI zaaplikował nam solidny zastrzyk duchowej energii – wiary w Boga, ale i wiary w siebie, w dobro, które w nas jest. Papież z Niemiec wydobył z Polaków pogodne oblicze. Bądźmy mu wdzięczni. To była przecież także jakaś wielka promocja Polski w Europie i w świecie. Objawiła się siła polskiej religijności, piękno Kościoła na polskiej ziemi.

Naprawdę nie jest z nami tak źle. Nie zawiedźmy nadziei, które pokłada w nas Papież. Kiedy do naszych domów powrócą znów kłótnie, złość, podziały, niech przypominają się nam słowa, które zostawił nam Papież przed odlotem z Krakowa: „Wszystkie Wasze sprawy niech się dokonują w miłości” (1 Kor 16,14).

Dziękujemy Ci, Ojcze! Zapraszamy ponownie.