Uwielbiam autorów, którzy nie boją się pisać prawdy o sobie. Czytelnik czuje wtedy, że ktoś mu ufa, wchodzi z nim w szczere relacje. Rewelacyjnie robi to s. Benedykta Karolina Baumann na swoim blogu, który złożył się w książkę pod wymownym tytułem „Zakonnica bez przebrania”. Przebraniem może się wydawać jej zakonny habit, ale podczas lektury okazuje się, że to też prawda o piszącej, która – jak sama przyznaje – tym, z którymi się kontaktuje, ma do przekazania, że Pan Bóg istnieje i ich kocha. Rozwód rodziców – aktorów, kształtowanie duchowe we wspólnocie Świadków Jehowy, przejście na katolicyzm podczas studiów polonistycznych, wybór drogi zakonnej, nagła operacja usunięcia guza – to tylko punkty orientacyjne niezwykłej biografii, które jej nie nadłamały, ale zahartowały. Jak pisze autorka, decyzję o wstąpieniu do klasztoru wielu uznaje za szaleństwo zostawienia „normalnego” życia. Mamy wtedy do czynienia z „rezygnacją z wymarzonej kariery, studiów, pasji, ukochanego, ukochanej. I po co to wszystko? Zakładamy, że dla Niego, tego największego Szaleńca, który wybrał okrutną śmierć, żeby dać nam życie”.

Siostra Benedykta przekazuje tę nowinę na dziesiątki sposobów, bo Bóg obdarzył ją wieloma talentami. Jest dominikanką, katechetką, czasem polonistką w liceum, ale też osobą występującą w mediach. Nieustannie zajmuje się reżyserowaniem spektakli z przesłaniem, za które jej młodzież z grupy Dzikie Koty zdobywa laury. Na blogu dzieli się refleksjami na temat przeczytanych książek, obejrzanych filmów, wydarzeń. W swoim dorobku ma kilka poczytnych tytułów, ale też dziesiątki wierszy czekających na zebranie w tomik. Swoimi autorskimi sposobami głoszenia Dobrej Nowiny dzieli się właśnie w tej publikacji. Jej lektura to wędrówka drogami niebywałej aktywności s. Benedykty, jej wyrażania siebie w przekonaniu, że uda się obudzić w drugim wiarę. I przekazać mu tę iskrę, zapalającą do entuzjazmu niezbędnego, by mieć, jak ona, taki power.

Barbara Gruszka-Zych