1. Choć każdy na swój sposób. Młodszy syn jest klasycznym utracjuszem. Oczekuje spadku, tak jakby ojciec już nie żył. Dostaje to, co chciał. Mówi się, że Pan Bóg karze nas w ten sposób, że pozwala nam działać wedle naszej woli. Młodszy syn bierze pieniądze. Teoretycznie mógłby zrobić z nich dobry użytek. On jednak żyje rozrzutnie, aż traci wszystko. Łatwo przyszło, łatwo poszło. Kończy jak żebrak, ląduje w chlewie. Grzech prowadzi często do spektakularnego upadku. Stracił nie tylko pieniądze, ale i swoją godność. Tak przynajmniej myśli o sobie. Nie czuje się już synem. Czuje się nikim. Kto odwraca się od Boga, ten wchodzi na drogę wiodącą do doliny nicości. Motywy jego nawrócenia nie są zbyt wzniosłe. Nie myśli o ojcu, ale o swoim pustym żołądku. Chce po prostu przeżyć. Tym, co ratuje marnotrawnego, jest myśl o ojcu. Ma nadzieję, że nawet jeśli wyrzekł się go jako swego syna, to nie pozwoli mu zginąć z głodu. Ta nadzieja jest jak lina ratunkowa, która zaprowadzi go do domu.

2. Jest i starszy syn. Również marnotrawny, choć w innym sensie. Jest z ojcem, ale go nie kocha. Nie potrafi wziąć udziału w ojcowskiej radości. Nie cieszy się z powrotu swojego brata. Być może w głębi serca zazdrościł bratu jego grzesznego życia. A może martwi się, że należna mu połowa majątku zostanie uszczuplona. Nosi w sobie zafałszowany obraz ojca. „Mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi”. Owszem, jest posłuszny poleceniom, ale czuje się w swoim domu bardziej niewolnikiem niż synem. Starszy syn jest obrazem faryzeusza skoncentrowanego na poprawności, na zachowaniu przepisów religii, ale pomijającego jej istotę. A tą istotą jest miłość, więź, współodczuwanie z ojcem, wrażliwość na zagubionego brata. Starszy syn także potrzebuje nawrócenia i odnalezienia swojego miejsca w domu ojca. Potrzebuje lekcji braterstwa, które nie jest możliwe bez przebaczenia. Może potrzebuje wyjścia z rodzinnego domu nie po to, aby żyć z nierządnicami, ale by założyć swój własny dom.

3. Ta przypowieść jest jednak nade wszystko opowieścią o miłosiernym ojcu. Oczywiście w pierwszym sensie chodzi o Boga, ale i my mamy być miłosierni jak Ojciec nasz jest miłosierny. Każdy człowiek jest powołany do ojcostwa lub macierzyństwa. Być ojcem oznacza kochać swoje dzieci takimi, jakie są, z ich błędami i upadkami. Czekanie na powrót, niepokój w związku z odejściem z domu, cierpliwe tłumaczenie im prawd, których nie chcą przyjąć, hojność serca, rozrzutność w miłości, umiejętność wspólnego świętowania. To wszystko i jeszcze więcej składa się na miłość rodzicielską. Jeśli takiej miłości zabraknie w naszym świecie – smutny będzie los marnotrawnych. 

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

Ewangelię z komentarzem znajdziesz również na naszym kanale SPOTIFY. Obserwuj, by niczego nie przegapić.

Znajdziesz nas także w Podcastach Google