W zasadzie nie są to nawet pytania, lecz agresywne komentarze, ośmieszające i dyskredytujące tysiące ludzi Kościoła, którzy od początku wojny na różny sposób wspierają uchodźców z Ukrainy, jak również wożą dary za wschodnią granicę. Przykład? Janina Ochojska, prezes Polskiej Akcji Humanitarnej, raczyła na Twitterze stwierdzić, że „są puste seminaria, domy rekolekcyjne”, oraz dobrodusznie zapytać, czy Kościół zamierza je otworzyć dla uchodźców. Jakby tego od początku nie robił. Natomiast była minister edukacji Joanna Kluzik, która już co prawda lekcję odrobiła i wie, że parafie i zakony przyjmują uchodźców, stwierdza: „Nie słyszałam o żadnym instytucjonalnym, zorganizowanym wsparciu Kościoła. Podobnym do pomocy niesionej przez NGO czy samorządy”. Jakby Caritas Polska była instytucją marginalną lub niekościelną.

Porażający brak wiedzy, czy może po prostu złośliwa chęć zasiania niepewności i niechęci wobec Kościoła? A wpisów i komentarzy wprost atakujących Kościół katolicki, który „nic nie robi”, są setki, jeśli nie tysiące. I wciąż pojawiają się nowe. Jakiś strasznie kłamliwy skomasowany atak. I niby można nie reagować. Niby można nadal robić swoje w ciszy, żeby prawa ręka nie wiedziała, co robi lewa. Tylko nie w tym rzecz. Nie wolno milczeć, gdy ktoś krzywdzi kalumniami i nieprawdą tysiące ludzi, którzy harują na rzecz innych. Nie wolno milczeć, gdy obrażani są zakonnice i zakonnicy, otwierający swoje domy dla uchodźców. Prawda nas wyzwoli. I dlatego trzeba mówić wprost o zmasowanym kłamstwie i nazywać rzeczy po imieniu. Jeśli ktoś twierdzi, że Kościół „nic nie robi” dla uchodźców, jest albo ignorantem, albo kłamcą. Lub też bardzo mu zależy na szerzeniu zła. A na zło godzić się nie wolno. •