Szojgu – minister obrony i prawdopodobny następca Putina. Gierasimow – do niedawna szef sztabu generalnego sił zbrojnych (w chwili oddawania tego numeru GN do druku pojawiła się niepotwierdzona jeszcze informacja, że został zdymisjonowany, w domyśle – za niepowodzenie wojsk rosyjskich na Ukrainie). Ławrow – minister spraw zagranicznych. Zacharowa – rzeczniczka rosyjskiego MSZ. Pieskow – rzecznik Kremla.

Obciążające CV

Te krótkie „biogramy” w normalnych warunkach wydawałyby się zbyt skąpe, by cokolwiek o tych postaciach powiedzieć, ale w warunkach bandyckiej napaści na Ukrainę takie „CV” są wystarczające, by wytoczyć im proces przed międzynarodowym trybunałem. Zwłaszcza że ich udział w polityce Putina sięga o wiele głębiej, nie dotyczy tylko bieżącej masakry na Ukrainie. Zazwyczaj twarzą wszystkich agresywnych i absurdalnych wypowiedzi oraz działań władzy na Kremlu jest sam prezydent Rosji. Jednak nie mniejszą rolę odgrywają tu właśnie wyżej wymienieni. To z jednej strony mniej medialni i raczej „milczący”, ale bardzo wpływowi wykonawcy działań Putina. Z drugiej – inteligentni, błyskotliwi, medialnie atrakcyjni „tłumacze” paranoicznych wizji swojego szefa.

O ile wystąpienia Putina dla ucha zachodniego odbiorcy od pierwszych słów brzmią jak opowieści z innej galaktyki, o tyle trójce etatowych propagandzistów Kremla trzeba przyznać, że udaje im się czasem ukryć rosyjskie pazury w modnych rękawicach. Tyle że to nie są żadne okoliczności łagodzące. Wprost przeciwnie – na perfidię ich przekazu powinien być dodatkowy paragraf, z którego mogliby być sądzeni. W przypadku mniej subtelnych i nieowijających w bawełnę „siłowników” sprawa tym bardziej nie powinna budzić wątpliwości. Kim zatem są „prawe ręce i usta” Putina?