Wiadomo, że w roku 1889 ma odbyć się wystawa powszechna w Paryżu. Celem zaś zwabienia największej ilości widzów, których już przestały zaciekawiać zwykłe wystawy, Francuzi wymyślili szczególnego rodzaju przynętę, mianowicie wieżę – aż na 300 metrów wysoką. Wieża będzie zbudowana ze sztab żelaznych w taki mniej więcej sposób, jak kratowe mosty na Wiśle. Będzie też najwyższym budynkiem, jaki kiedykolwiek dźwignęła ludzka ręka. Cud świata – olbrzymie piramidy egipskie wyglądać mają obok niej jak stado cieląt obok słonia. Dosyć powiedzieć, że gdyby owa wieża, po wybudowaniu jej w Paryżu, przewróciła się w Warszawie, zajęłaby prawie całą długość Saskiego placu od ulicy Wierzbowej do Królewskiej, a może i dalej.

Tak w 1887 r. pisał o projekcie nowej wieży na łamach „Kuriera Warszawskiego” Bolesław Prus. W dalszej części swojego felietonu „Wieża paryska” prozaik puścił wodze fantazji i żartobliwie opisał „widoki”, rzekomo ujrzane przez reportera z nieistniejącego jeszcze wówczas obiektu. Ale informacje podane we wstępie są prawdziwe. Rzeczywiście wieżę Eiffla zaprojektowano specjalnie na paryską wystawę światową w 1889 r. Miała uczcić stulecie rewolucji francuskiej i pokazać światu, jaką potęgą gospodarczą i naukowo-techniczną jest Francja. W tamtym czasie wieża faktycznie stała się najwyższą budowlą na świecie – jej wysokość wynosiła początkowo 312 metrów (obecnie, po zamocowaniu w 2000 r. kolejnej anteny, są to 324 metry). Zdetronizował ją dopiero w 1930 r. nowojorski Chrysler Building. Wieża Eiffla nadal pozostaje jednak najwyższą budowlą w Paryżu.