Pierwszym prorokiem, który tak to przedstawiał, był Ozeasz, działający w VIII w. przed Chr. Po nim ten obraz podejmował prorok Jeremiasz. Pan Bóg jest zawsze wierny; gorzej wygląda to ze strony ludu – oblubienicy i małżonki. To jej niewierność – łamanie Bożego prawa, lgnięcie do kultów pogańskich – zaowocowała karą, jaką była niewola babilońska, która rozpoczęła się w 587 r. przed Chr.

Czytany dziś fragment Księgi Izajasza to orędzie zapisane przez bezimiennego wieszcza, którego nazywamy Trzecim Izajaszem. Działał już po niewoli babilońskiej, czyli po roku 538 przed Chr., gdy nadzieje ludzi oscylowały wokół spełnienia się zapowiedzi o odrodzeniu społecznym i religijnym, bo naród wybrany mógł powrócić z niewoli do dawnej ojczyzny. Trzeci Izajasz czytał Pierwszego Izajasza, a więc tę część księgi, którą stanowi dziś pierwsze 39 rozdziałów. Stamtąd zaczerpnął obrazy zapowiedzi spustoszenia i porzucenia. W nowym kontekście pojawiają się inne wizje: „Nie będą więcej mówić o tobie »Porzucona«, o krainie twej już nie powiedzą »Spustoszona«. Raczej cię nazwą »Moje w niej upodobanie«, a krainę twoją – »Poślubiona«”. Juda z Jerozolimą, która przecierpiała porzucenie i spustoszenie, jako słuszną karę za swe niewierności, otrzymuje nowe imię: „Moje w niej upodobanie”. Wskazuje ono na całkowite przebaczenie ze strony zdradzanego Pana Boga. Ciekawa rzecz, że to określenie, po hebrajsku hepsibah, jest w Biblii znane jako imię własne. Nosiła je matka króla Manassesa. Być może Trzeci Izajasz chciał przypomnieć swym słuchaczom, że w ich otoczeniu są osoby noszące popularne imiona, które niosą głębszą treść – jak choćby dziś Bogumiła: osoba miła Bogu.

I wreszcie imię „Poślubiona”. Wskazuje ono na pierwotny sens, że kobieta – metafora ludu wybranego – została wybranką samego Pana Boga i Jemu winna jest wierność, a przede wszystkim miłość, odrzucając wszelkie pokusy niewierności. •