Pierwsze dekady XX wieku były czasem fermentu twórczego w sztuce i architekturze. Przełamany zostaje dyktat tzw. sztuki przedstawiającej. Po zaborach w Polsce tworzy się przy tym nowa sytuacja polityczna i kulturalna. – W powszechnym przekonaniu lata międzywojenne to w architekturze czas modernizmu. I faktycznie ten nowoczesny kierunek odcisnął mocne piętno na formach realizowanych w tym czasie budynków, w rzeczywistości jednak krótki okres 1919–1939 określiłbym jako bardzo różnorodny, wiążący się z nowymi zjawiskami w polskiej architekturze – uważa dr hab. Michał Pszczółkowski, naukowiec, znawca architektury, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku i Uniwersytetu Zielonogórskiego.