Od śmierci Jolanty Brzeskiej, działaczki społecznej zaangażowanej w obronę eksmitowanych w Warszawie lokatorów, którzy stali się ofiarami tzw. dzikiej reprywatyzacji, minęła dekada, ale do chwili obecnej nie wiemy, kto był sprawcą jej zabójstwa. Film Michała Otłowskiego przypomina tę zapomnianą już nieco tragedię, ale nie jest fabularną rekonstrukcją zbrodni. Nazwiska bohaterów są fikcyjne, natomiast obraz przedstawia okoliczności, w jakich mogło dojść do sytuacji, kiedy nowi właściciele kamienic po ich rzekomo legalnym przejęciu wielokrotnie podwyższali czynsz dotychczasowym lokatorom i na wszelkie sposoby utrudniali im życie, by zmusić do przeprowadzki. Nie wahali się w tym celu stosować najbardziej brutalnych metod. Tytułowa bohaterka, Janina Markowska, w kapitalnej kreacji Sławomiry Łozińskiej, również pada ofiarą podobnych zabiegów, ale nie poddaje się. Wraz z innymi lokatorami organizuje protesty, usiłując zwrócić uwagę władz na rozgrywające się bezprawie. Pewnego dnia znika, a kilka dni później zostają znalezione jej zwłoki.