Nie tylko dlatego, że to ona narzuciła całej klasie politycznej temat migracji jako główny problem Francji. Jej sukces polega również na tym, że każdy, kto nad Sekwaną myśli o wygranej, musi dziś głosić hasła przynajmniej zbliżone do poglądów liderki Zjednoczenia Narodowego dotyczących migracji.

Bariera psychologiczna

Jest w powyższej tezie pewien paradoks. Skoro sprawy rzeczywiście tak się mają i to szefowa Zjednoczenia Narodowego wyraża poglądy większości Francuzów na sprawy migracji, automatycznie powinna być ona pewnym zwycięzcą przyszłorocznych wyborów. Problem polega jednak na tym, że choć większość wyborców bardziej lub mniej głośno przychyla się do diagnozy i wizji Marine Le Pen, nie wszyscy jeszcze są gotowi dopuścić liderkę „skrajnej prawicy” do Pałacu Elizejskiego. Może i odpowiada im merytorycznie, ale psychologiczna bariera nie pozwala jeszcze wszystkim (nawet w tajnym głosowaniu) postawić na kandydatkę, za którą, mimo wielu zabiegów „modernizujących”, ciągnie się jeszcze (nie)sława Jean-Marie Le Pena. Powstała zatem sytuacja, w której córka założyciela Frontu Narodowego jest bardzo silnym, ale niekoniecznie pewnym wygranej kandydatem, a zarazem jej polityczna konkurencja nie może myśleć o wygranej z nią, jeśli choć trochę nie zbliży się do jej oceny dotyczącej polityki migracyjnej. Z tego powodu imigranci, asymilacja, integracja, terroryzm i – to we Francji nowość – walka z islamizmem będą jeszcze ważniejszą częścią rozpędzającej się kampanii wyborczej niż podczas ostatnich wyborów prezydenckich.