Obraz jest ilustracją zdania zawartego w „Księdze mojego życia”, duchowej autobiografii św. Teresy. W pierwszym rozdziale święta opowiada o swoim dzieciństwie i zabawach z bratem. Kiedy miała 7 lat, oboje uciekli z domu, żeby dotrzeć do Ziemi Świętej i zostać męczennikami za wiarę. Z drogi zawrócił ich wujek, kiedy byli już poza miastem. „Ponieważ widziałam, że niemożliwym było udanie się tam, gdzie zabito by mnie ze względu na Boga, uradziliśmy, że będziemy pustelnikami; i w przydomowym ogrodzie staraliśmy się, jak mogliśmy, zbudować pustelnię, układając jeden na drugim małe kamienie, które zaraz się rozsypywały” – pisze dalej Teresa.

Teresa, Rodrigo i ich rodzina mieszkali w kastylijskim mieście Ávila. Ich dom nie miał jednak dużego ogrodu, tylko niewielkie wewnętrzne patio, czyli dziedziniec. Dlatego scena, którą obserwujemy, rozgrywa się nie w mieście, ale w podmiejskiej letniej rezydencji rodziny Sánchez de Cepeda w pobliskiej wsi Gotarrendura. Z prawej strony widzimy młyn wodny, który rzeczywiście znajdował się tam w przydomowym ogrodzie.

Marzenia o dokonaniu czegoś wielkiego popchnęły potem Rodriga w inną stronę niż Teresę. Kiedy ona zakładała kolejne klasztory karmelitanek bosych, on został konkwistadorem w Ameryce.

Dzieło było częścią cyklu poświęconego życiu Teresy. Trzy obrazy z tego cyklu trafiły później do Museo Nacional de la Trinidad, skąd przekazano je do Museo del Prado.