Jakub Jałowiczor: W Polsce wstrząs spowodowały filmy dokumentalne, w USA i Irlandii dochodziło do głośnych skandali pedofilskich. Jak było na Słowacji?

s. Agnieszka Jarkowska: Jesteśmy w innym punkcie niż Polska. Chyba jedynym zdarzeniem, które wstrząsnęło Słowacją, było oskarżenie jednego z biskupów o nadużycia seksualne, ale ta sprawa nie doczekała się oficjalnego rozstrzygnięcia. Społeczeństwo słowackie ma inną mentalność niż polskie, mówi się o nim, że to gołębi naród. Słowacy są mniej skłonni do publicznej walki. Dlatego wszystko z czasem ucichło. A tymczasem to, co się dzieje w Europie i w krajach ościennych, jak Czechy, Polska czy Węgry, spowodowało, że zwiększyła się prewencja i chęć pracy na rzecz ofiar. Dzieje się to głównie w instytucjach katolickich, np. w szkołach, które żeby dostać grant, muszą mieć politykę ochrony dzieci. Ostatnie 2–2,5 roku to bardzo intensywny czas powstawania dokumentów, które są podstawą pracy prewencyjnej i interwencyjnej w tych instytucjach. Pierwsze 50 osób przeszło kurs w Centrum Ochrony Dzieci w Koszycach, gdzie pracuję. Natomiast z doświadczenia wiemy, że ofiary są, bo spotykamy się z nimi. W Nitrze funkcjonuje centrum, które od lat prowadzi spotkania dla ludzi doświadczonych przemocą seksualną, i wiele osób tam przyjeżdża. Myślę więc, że problem w Kościele słowackim istnieje, ale nie jest nagłośniony.

Jak wygląda praca Siostry?

Centrum w Koszycach powstało głównie w celu tworzenia programów prewencyjnych i kształcenia. Zaczęliśmy z myślą o księżach i siostrach zakonnych oraz świeckich, którzy pracują bezpośrednio z ofiarami, bądź będą odpowiedzialni za prewencję w poszczególnych diecezjach lub zgromadzeniach. Oprócz tego jestem w kontakcie z ofiarami, ale nie odbywa się to w ramach działalności centrum, które powstało nieco później niż zaczęło się moje zaangażowanie w tej przestrzeni.