Miałem okazję uczestniczyć w wieczorze wyborczym Prawa i Sprawiedliwości w 2015 r., gdy jako dziennikarz relacjonowałem to wydarzenie. Siedziba PiS na Nowogrodzkiej pękała w szwach. Z badań przed wyborami i przecieków z sondażu exit poll w dniu głosowania wynikało, że Zjednoczona Prawica wygra. Pełne napięcia oczekiwanie dotyczyło tego, jaki osiągnie wynik. Gdy okazało się, że wygrana pozwala na samodzielne rządy, wybuchł entuzjazm, biła też siła i determinacja w realizowaniu zapowiedzianych reform. Lata rządów ten entuzjazm osłabiły, ponowne zwycięstwo w 2019 r. zostało przyjęte z radością, ale i ze świadomością, jak trudne jest rządzenie, szczególnie w drugiej kadencji, gdy pojawia się symptom zużycia władzy. Już kilka miesięcy po październikowym zwycięstwie doszło do pierwszego poważnego konfliktu w Zjednoczonej Prawicy, konfliktu, który doprowadził do odejścia z koalicji Porozumienia.

Rządzenie po Gowinie

Nim zajmiemy się historią rozpadu Zjednoczonej Prawicy, pilniejsze jest przeanalizowanie sytuacji, którą mamy obecnie. W maju partia przedstawiła Polakom program Polski Ład, który stawia sobie ambitne cele podniesienia ich poziomu życia. Program ma być nowym otwarciem obozu rządzącego po pandemii, a od jego realizacji w zasadniczym stopniu zależy, czy PiS uda się utrzymać władzę w trzeciej kadencji. Tymczasem lider Porozumienia Jarosław Gowin, mimo że publicznie podpisał się pod tym programem, zaczął go krytykować, w ostatnim okresie bardzo intensywnie. Porozumienie 7 sierpnia postawiło PiS trzy warunki, od których spełnienia uzależniało poparcie dla Polskiego Ładu. Chodziło o kwestie podatkowe, finansowanie samorządów i zmiany w prawie medialnym. Efekt był taki, że trzy dni później premier Mateusz Morawiecki zdymisjonował J. Gowina, a następnego dnia Porozumienie zdecydowało o opuszczeniu Zjednoczonej Prawicy.