Życie zakonne wyrosło z pragnienia radykalizmu. Na przełomie wieków III i IV pojawili się śmiałkowie, którzy zapragnęli w sposób doskonały naśladować Chrystusa. Wynikało to po części z faktu, że po ustaniu rzymskich prześladowań chrześcijan było wprawdzie coraz więcej, ale ich gorliwość znacznie osłabła. Święty Benedykt (480–547) był jednym z tych Bożych szaleńców poszukujących radykalnego życia wiarą. Szybko odkrył, że sam zapał nie wystarczy, życie potrzebuje ram i zasad. W „szaleństwie” musi być metoda. Dlatego napisał regułę określającą zasady funkcjonowania „szkoły służenia Bogu”. Reguła św. Benedykta przekładała ewangeliczny ideał na konkret życia. Pełniła także funkcję tarczy obronnej przeciwko siłom antychrześcijańskim. Cechowała ją równowaga. Benedykt przy całym swoim idealizmie liczył się z ludzkimi słabościami i dlatego starał się zachować we wszystkim właściwą miarę.

„Przykład Reguły św. Benedykta dowodzi, że coś, co jest prawdziwie ludzkie, nigdy nie może się zestarzeć” – twierdzi Benedykt XVI. Skoro tak jest, to jak się ma Reguła Benedykta do życia współczesnego Kościoła? Czy może nas czegoś nauczyć?