Mareczek założył ochronne rękawiczki i trzymając czarną farbę w spreju, czeka na swoją kolej. Trochę się już naczekał. Najpierw trzeba było przygotować gips. Umiejętnie wlać go w formę. Poczekać kilkanaście minut, aż stężeje. Wyjąć i zostawić na kilka dni, by figurka całkowicie wyschła. I wreszcie przychodzi czas Mareczka. Energicznie bierze się za spryskiwanie figurek farbą. Jedna, druga, kolejna. Radości przy tym co niemiara.

Kiedy farba zaschnie, za pracę bierze się Boguś. Mistrz precyzji. Nikt tak uważnie nie obiera jarzyn jak on i nikt tak jak on nie pokryje czarnej figurki złotym lub miedzianym nalotem. Jeszcze chwila i „Edmund” – 25-centymetrowa figurka brodatego mężczyzny w okularach – gotowy! Przypomina solidną mosiężną statuetkę. Niedługo wyruszy w drogę. Dokąd?

Siostra Honorata Klonowska spogląda na długą listę odbiorców. Jedno jest pewne: trafi do kogoś, kto bardzo chce pomóc Mareczkowi, Bogusiowi i jeszcze 37 chłopcom – mieszkańcom Domu Pomocy Społecznej w Skoczowie, który prowadzą służebniczki dębickie. Bo siostry zamarzyły o Przestrzeni Opatrzności – tak nazwały nowy, funkcjonalny dom dla chłopców, w którym będą mieszkać, rozwijać się, bawić, odkrywać swoje pasje.

Chłopcy… Najmłodszy, Sebuś, ma dziesięć lat. Najstarszy, Piotrek, skończył 74. Grześ jest po pięćdziesiątce, Łukasz pod czterdziestkę. Ale dla sióstr zawsze będą chłopcami. Jednych oddali im pod opiekę najbliżsi, którzy chcieli, by ich synowie mieli najlepszą możliwą opiekę. Innych porzucili rodzice, którzy nie radzili sobie z ich niepełnosprawnościami intelektualnymi i fizycznymi.