W systemie klatkowym hodowane są kury nioski, króliki oraz maciory. Te ostatnie trafiają do kojców, ponieważ zdarza się, że niechcący przygniatają swoje młode. Także zwierzęta futerkowe, jak norki i szynszyle, spędzają życie w klatkach, ale ich nie dotyczy forsowany przez Komisję Europejską zakaz. Z kolei brojlery, czyli kurczaki przeznaczone na mięso, trzyma się na ogół w systemie ściółkowym.

Zgodnie z unijnym prawem jaja są oznaczone numerami od 0 do 3. Najniższa cyfra oznacza hodowlę ekologiczną. Jedynka to chów na wolnym wybiegu. Dwójkę stawia się na jajkach pochodzących od kur z hodowli ściółkowej, a trójkę dostają jaja od kur mieszkających w klatkach. Sieci handlowe coraz częściej rezygnują z trójek. W miastach część klientów nie chce takich jaj, rezygnują z nich także producenci słodyczy i makaronu. Są one tańsze, ale kojarzą się z cierpieniem zwierząt i niższą jakością. Czy słusznie?

Walki poza klatką

– Najważniejszym wskaźnikiem poziomu stresu kury jest nieśność, a ta u kur klatkowych jest o kilkadziesiąt procent wyższa niż w przypadku chowu ekologicznego – mówi właściciel fermy klatkowej z Małopolski. Zgodnie z wprowadzonymi niedawno unijnymi normami, klatka musi mieć powierzchnię przynajmniej 750 cm kw na jedną kurę. W praktyce jest większa, bo w każdej mieszka po kilka ptaków. Klatki zrobione są z ocynkowanej siatki, mają rynienki do podawania żywności oraz poidła. Blacha lub deska oddziela od reszty klatki gniazda, które są miejscem składania jaj. Zasłona jest potrzebna, bo niosąca się kura potrzebuje spokoju. Podłoga jest w tym miejscu ukośna, żeby złożone jajko od razu potoczyło się na taśmociąg. Dzięki temu nie ubrudzi się ptasimi odchodami. Do obowiązkowego wyposażenia klatki należą grzęda oraz przypominające tarkę urządzenie do ścierania pazurów. W fermie ustawia się na ogół trzy piętra klatek. Pod każdym biegnie taśma zbierająca odchody i chroniąca przed brudem ptaki z niższych klatek.