Francuski serial „Klasztory Europy” to nie standardowy dokument, jakich wiele oglądamy w telewizji. To przemyślana, znakomicie zrealizowana produkcja, której walory nie kończą się na prezentacji turystycznych zalet odwiedzanych przez ekipę filmową obiektów. Twórcy, podejmując trudny do realizacji temat, przedstawili go w sposób pogłębiony i jednocześnie atrakcyjny.

Katedry, kościoły, kaplice i klasztory powstawały w całej Europie, a duszą tych ostatnich były wspólnoty zakonne. Wiele z nich przetrwało i nie są placówkami muzealnymi, ale żywymi ośrodkami duchowości, nadal mieszkają w nich bracia i siostry. Autorzy filmu wybrali kilkanaście z nich. Podróżują z kamerą od Irlandii do Rosji i od Grecji do Polski, do klasztoru na Jasnej Górze. Przedstawiają ich historię, ale bardziej interesuje ich odpowiedź na pytanie, kim są ludzie, którzy w XXI wieku wybrali życie z dala od świata.

Na to pytanie odpowiadają mnisi i mniszki wspólnot zakonnych, a także przybywający tu pielgrzymi. Opowiadają o drodze, która doprowadziła ich do klasztoru, i o tym, jak żyją ich wspólnoty. Przykładem klasztor na górze Sainte-Odile w Alzacji założony w VII w. przez św. Otylię, patronkę Alzacji, który pomaga niewidomym. W czasie rewolucji francuskiej mnichów wypędzono, a w 1853 roku arcybiskup Strasburga odkupił opactwo i przeznaczył je na miejsce wieczystej adoracji. Do cudownego źródełka na górze św. Otylii przybywają pielgrzymi z nadzieją na odzyskanie wzroku. Nadzieją niebezpodstawną, o czym opowiada w filmie dziewczyna, której lekarze nie dawali szans, by mogła widzieć.

Edward Kabiesz

Klasztory Europy. Żywe ośrodki duchowości (odc. 1–5), reż. Marie Arnaud i Jacques Debs, Francja 2018, vod.tvp.pl.