Agata Puścikowska: Na czym polega praca pielęgniarki opiekującej się dorosłymi osobami zależnymi?

Sława Drozd-Korowaj: Przede wszystkim na... byciu z pacjentem, ale też z rodziną. Moja praca to wejście do domu pacjenta, poznanie środowiska, nawiązanie relacji. Nie chodzi tu wyłącznie o „usługę medyczną”, chociaż należy wykonywać wszystkie prace przy chorym profesjonalnie i oddaniem. Równie ważne jest zrozumienie rodziny i jej potrzeb. Staram się więc współpracować z miejscowym GOPS-em, pacjenci i ich rodziny mają mój telefon i mogą w każdej chwili dzwonić. Na wsi ludzi w starszym wieku przybywa, osób leżących albo w demencji również. Przybywa też osób samotnych: bo dzieci wyjechały, osiadły w miastach. Staram się więc wspierać właśnie w tej samotności.

Z jakimi problemami zmagają się bliscy osób zależnych?

Z wielkim zmęczeniem, bo ich praca trwa często całą dobę, przez miesiące, a czasem lata. Ale również z przeróżnymi wyrzutami sumienia: bo czasem krzykną, źle pomyślą. Zauważam, że bliscy nie skupiają się na dobru, które robią od lat, lecz rozdrapują chwile słabości. A przecież wszyscy mamy emocje. Sytuacje trudne zdarzają się, ważne jednak, by nie obwiniać się, lecz raczej szukać pomocy i wsparcia. Ważne również, by umieć przyjmować oferowaną pomoc. Syn czy córka albo mąż i żona są przekonani, że tylko oni umieją opiekować się bliskimi, więc nikogo nie dopuszczają do osoby chorej. A to nie do końca jest prawdą.

W Polsce niemal nie istnieje tzw. opieka wytchnieniowa…

A powinna istnieć. Gdy wybudujemy hospicjum stacjonarne w Makówce, będzie tam można skorzystać z opieki wytchnieniowej. Opiekunowie będą mogli na jakiś czas powierzyć nam swojego chorego, by odpocząć, skorzystać z sanatorium czy pozałatwiać niezbędne sprawy. To idealne rozwiązanie dla tych rodzin, które chcą i potrafią zajmować się chorymi, ale potrzebują wyręczenia przez jakiś czas.